Hoera, hoera! Arab Strap is tien jaar oud. O wee, o wee! Arab Strap kapt er gelijk ook mee. Staakt echter het onverdroten huilen der kolkende beken, want de Bonkige Schotten gaan strijdend ten onder.
Het lijkt wel alsof Arab Strap België nooit echt verlaten heeft en sinds deze zomer ergens in een oude en vervallen brouwerij de dagen geduldig aftelde tot het verjaardagsfeest dat deze avond plaats moest vinden. Vanuit het naadloos op de Dour-passage aansluitende begin van de set, met alweer opener "Stink", wordt een gelijkaardige set uitgebouwd. Gelijkaardig, maar met enkele opvallende accentverschillen: het groteske op- en afbouwen van de nummers moet plaats ruimen voor een meer sobere en bij wijlen zelfs ronduit minimalistische aanpak. De opzet is immers duidelijk: vanavond moet een overzicht gegeven worden die de hele carrière van de hedendaagse minnestrelen overspant, en dat kan moeilijk met de poppy aanpak van het nieuwere werk.
Poppy of niet, geswingd wordt er lustig en zonder schroom op het eigen massagraf: zelden zagen we een band in palliatieve staat zo’n blijk van speelplezier geven. Het gezelschap hult zich net niet collectief in het leer en geeft eerst kwistig van de rijzweep (met het alweer bijna integraal opgediepte The Last Romance) om later, wanneer de focus naar het oudere werk verschuift, met zichtbaar plezier het laatste beetje leven uit de set te knijpen. Verandering van spijs doet in dit geval méér dan eten: door een zo opvallend door de heilige drievuldigheid Gedrevenheid, Oprechtheid en Tristesse begeesterde band laat een mens zich met plezier zowaar alles door de strot rammen.
Ook zanger Moffat is opvallend nuchter voor zijn doen en dat komt zijn charisma (nou ja) alleen maar ten goede: met zijn aanwezigheid vult hij het podium, zodat zijn band vooral opzichtig onwennig staat te wezen wanneer hij even de coulissen opzoekt. Het talrijk opgekomen publiek geniet dan ook met volle teugen. Wanneer de set net ietsje teveel dreigt te gaan emmeren wordt het roer plots even abrupt radicaal omgegooid door middel van een ouwe rocker, speels dreigende orgeltoetsen (speciaal ter gelegenheid van Halloween dan nog wel) of een rasechte eurodancebeat die erdoor geflanst wordt. Tijdens de welverdiende bisronde dunt de band vrijwillig de rangen uit, om ten slotte de set te eindigen met een beklijvende akoestische tweemansversie van "The Shy Retirer".
Arab Strap toonde zich zoals we ons hen het liefst herinneren: slaand, strelend en, wanneer de rust teruggekeerd is en er net misschien even aan ontspannen gedacht kan worden, plots opnieuw voluit uithalend. Wij lieten ons vlak in het gezicht slaan. En boden meteen met veel plezier onze andere wang aan. (Zelfs het kindeke Jezus Christus slaagde daar tot op heden niet in.)
