CLUBSIDE DOWN :: Sorrow Hill, Part Chimp, Don Caballero :: 1 november 2006, 4AD

Kabaal, deel 2, en deze keer in onze favoriete Westvlaamse concertzaal. De oordopjes werden al aan de kassa uitgedeeld, en terecht. Naarmate de avond vorderde, werd duidelijk dat Dag Zes van Clubside Down niet geschikt was voor pussies. Vandal X liet het al horen op zijn derde album: "What’s rock without noise? We can’t have that, there’s no such thing."

De avond ging nochtans moeizaam van start met het lokale Sorrow Hill. We kennen niet veel Vlaamse bands met de panache om een kruising te spelen tussen instrumentale jazzcore, mathrock en noise, al hoeft dat nog niet te betekenen dat het concert indruk maakte. We kunnen het trio onmogelijk een slechte smaak aansmeren –- we hoorden flarden Victims Family, Unsane en Slint –- maar de uitvoering liet soms te wensen over: ideeën werden op mekaar gestapeld, ritmes voortijdig onderuit gehaald en potig beukwerk werd afgewisseld met ingehouden passages, maar het had nu en dan iets van een gimmick met een oriëntatieprobleem, alsof ze niet goed wisten wat te bouwen met hun stenen. Vooral de gitarist bewees een sterk muzikant te zijn met een indrukwekkend arsenaal aan geluiden en technieken, maar het geheel had regelmatig strakker gemogen. Hoge ambities creëren nu eenmaal hoge verwachtingen.

De XL-gitarist van het Britse noisetrio Part Chimp droeg een High On Fire-shirt, en dat is al een duidelijk statement. Na slechts enkele seconden gingen de oranje dopjes dan ook richting oorschelp. Met hun tweede album, I Am Come, maakten ze al duidelijk resoluut voor het volume te gaan, en live doen ze er zo mogelijk nog een schepje bovenop. De duidelijkheid van songstucturen en verstaanbaarheid van de zang leden eronder, maar geen mens die er zich iets van aantrok met zo’n muur van gitaargeweld. Het trio verkende het gebied tussen High On Fire, Unwound en Lightning Bolt met een furieuze bezetenheid, en het ene shot pure adrenaline na het andere. Dit is vast niet wat The King in gedachten had toen hij op 7 juli 1954 het officiële startschot van de rock-’n-roll gaf, maar we waren wel murw geklopt op minder dan veertig minuten. Luid, lelijk, maar vooral: straf.

Al even ontzagwekkend, maar dan op een totaal andere manier: Don Caballero. Ooit nog de grondleggers van wat dezer dagen mathrock genoemd wordt (al kan u dat best niet vermelden in het bijzijn van drummer/frontman Damon Che), en na een afwezigheid van een goeie vijf jaar terug onder de levenden. Don Cab bewees nog steeds een performance te kunnen geven die de hoofden aan het duizelen brengt. Aarzelend tussen het intellectualisme van Tortoise, het contraire van Slint en het virtuoze van King Crimson slaagden ze erin een geluid op poten te zetten dat bij momenten verbluffend was. Ze traden aan als trio (slechts één gitarist), maar zelfs een podium vol muzikanten had niet kunnen voorkomen dat het merendeel van de aandacht naar speerpunt Che ging, een rare kwiet die virtuoos drumwerk voortbracht met een verbijsterend gemak. Ché gebruikte fluitjes, grapte over zijn toekomstige podiumvrees en liet zich kennen als een nonsensman.

De wetenschapsanalogie kan nog steeds gebruikt worden: de band aan het werk zien, is als het bijwonen van een experiment dat met chirurgische precisie wordt aangepakt: je begrijpt geen bal van wat er precies gaande is, maar beseft wel dat het wordt uitgevoerd door een stel vaknerds die weten wat ze doen. De set was vooral gericht op de recente langspeler World Class Listening Problem (al was het leuk om "Fire Back About Your New Baby’s Sex" nog eens te horen), een album dat toegankelijker is dan het oude werk, maar niettemin zorgt voor bijzondere momenten. Nu eens flirtend met pop ("Railroad Cancellation"), dan weer aanleunend bij metal ("Mmmmm Acting, I Love Me Some Good Acting"), en altijd voorzien van een door jazz beïnvloede wervelstorm aan drums en apart gitaargepingel. Ook leuk om bezig te zien: de gitarist die à la Gary Lucas laag op laag stapelde en met een geheel van loops een opmerkelijk rijke sound wist te creëren. Door het vreemde ritme en de lange pauzes was het een apart concert, dat wel duidelijk maakte dat Don Cab eenvoudigweg niet in een hokje te plaatsen valt. Tenzij dat van de unieke bands.




DE FOTO’S










http://www.myspace.com/doncaballeropgh
http://www.myspace.com/doncaballeropgh
Relapse
Beeld:
Pieter Morlion

aanraders

Glasvegas :: 30 september 2023, Trix

Brexit of niet, net geen tien jaar na de...

Elvis Costello & Steve Nieve

27 september 2023Bozar, Brussel

Elvis Costello en Steve Nieve zijn al bijna vijf...

65DaysOfStatic Plays Wild Light :: 22 september 2023, Trix

Ook in een wereld waarin The Rolling Stones blijven...

Billy Bragg

16 september 2023De Roma, Borgerhout

Zo sympathiek dat ie letterlijk alles en iedereen ontwapent....

Misty Fields 2023 :: Een hitmachine van een andere planeet

Vorig jaar staken we er nog een teen in...

verwant

Battles :: La Di Da Di

Sommige oerwouden zijn gemaakt om met je ogen toe...

20 jaar Magasin 4 :: Het virus van de underground

Het Brusselse Magasin 4 viert volgende maand uitgebreid zijn...

Part Chimp + Chrome Hoof

Meer Part Chimp HIER Meer Chrome Hoof HIER ...

Part Chimp :: Thriller

45:27 staat er. Drie kwartier, dat moet te doen...

Don Caballero :: Punkgasm

Twee jaar geleden was het bang afwachten wat World...

recent

David Bowie :: EART HL I NG

Beste album ooit !

test

Sparklehorse :: Bird Machine

We dachten dat het nooit meer zou gebeuren, maar...

Nicolas Barral :: Als de fado weerklinkt

De periode Salazar is een donkere bladzijde in de...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in