Maybe Malcolm Middleton is Heaven and Aiden Moffat is God, strolling through his flowering paradise. Then again, it could just be a fucking coincidence. Vrij naar 1996.
Ten Years Of Tears neemt de argeloze luisteraar mee op een hobbelende reis die leidt langs bruine pubs en even gemeend als alledaags melodrama. Tot zover de karakterisering van de modale Strap-plaat. Zonder ook maar iets van de rijke back catalogue af te willen dingen, heeft deze gecompileerde zwanenzang van de pas opgedoekte band echter een heel eigen plaatsje in het repertoire veroverd: er wordt onbesuisd gegooid met groezelige live-opnamen uit de piepjongste begindagen, toen de band nog als alle andere beginnende rockbandjes klonk, terwijl er even later geschermd wordt met een fantastische upbeat-treursong als het van Monday At The Hug And Pint gelifte “The Shy Retirer”. Men sprak al voor minder van een clash van werelden.
Het zijn trouwens diezelfde electrobeat-gedreven songs waar Arab Strap het meest in uitblonk: de in de muziekgeschiedenis zo vaak beproefde contrastformule wordt er herleid tot een gespannen dialoog tussen Malcolms opgewonden, soms gewoon stompzinnig vrolijke Donna-beats — die van “Turbulence (Bis Remix Radio Edit)” zou zo van een Moby- of (godbetert) Kosheen-vehikel gelicht kunnen zijn — en Moffats intriest gedeclameerde teksten die sympathiek vierkant draaien door het wat boerse Schots. Ze nemen dan ook met recht en rede een prominent deel van deze verzamelaar pur sang voor hun rekening. Dat het evengoed omgekeerd kan, bewijst een herwerkte onderbroekenlol-song als “Packs Of Three”, waar ingetogen akoestisch gitaarspel het glijmiddel vormt voor een instant-klassieke opener als “It was the biggest cock you’d ever seen”.
Het duo gaat echter niet zo ver om het winnende team te gaan uitbuiten: op “Where We’ve Left Our Love” en het eveneens “nieuwe” “The Girl I Loved Before I Fucked” zijn ze het roerend eens, en ook “The Clearing (Version 2)” weerspiegelt de fluisterweemoed op beide fronten, terwijl “(Afternoon) Soaps” met een andere zanger(es) dan weer een rechttoe-rechtaan zeemzoete popplakker was geweest, maar in deze gedaante een ontroerende oprechtheid torst. “If There’s No Hope For Us (Rogue Version)” is een bijna onherkenbaar verstilde versie van het nummer dat vorig jaar nog op The Last Romance potten brak, en hier een heerlijk klassiek Strap-jasje en sprankelend pianoriedeltje aangemeten krijgt.
Niet vervallen in een bloemlezing van de nummers is in de aanschijn van het ongehoord diverse Ten Years Of Tears onbegonnen werk. Verwacht u toch een gebalde paragraaf-mening, dan vertellen we u met plezier dat dit hét instapwerk van Arab Strap geworden is, waarop zowat elke aanpak terug te vinden is die de band ooit huldigde. Daarenboven gaan oud en spiksplinternieuw nu eens sereen, dan weer uitgelaten stuiterend hand in hand langs het levenspad van Middleton en Moffat waar minimalisme een constant terugkerende wegwijzer vormt. Laat u echter niet misleiden door hun beide-voeten-op-de-grond-aanpak: ze wisten deksels goed waar ze mee bezig waren. Geniaal in hun onbeduidende misère.
