Ook in een wereld waarin The Rolling Stones blijven bestaan, worden andere bands ouder. Is het echt al tien jaar geleden dat de laatste klassieke plaat van 65DaysOfStatic verscheen? Ja dus, en van de weeromstuit bracht het Britse postrock/elektronicagezelschap die vrijdagavond integraal.
‘Wild Light vieren, moet dat?’, wordt naast me gemompeld. Ja dus, en misschien net omwille van die reactie. In de canon van 65DaysOfStatic is dat immers ‘gewoon maar’ de vijfde plaat van dit viertal, eentje die altijd in de schaduw is blijven staan van het imposante werk dat vooraf was geleverd. Vanavond blijkt dat dit album ook indruk had gemaakt als het niet op de rug van die vier eerste was binnen gelift.
2013 was een keerpunt voor de band. Had 65DaysOfStatic zijn naam gemaakt met emotioneel geladen instrumentale platen als The Fall Of Math en One Time For All Time, dan had die fase drie jaar eerder zijn culminatie gekend in We Were Exploding Anyway, waarop het zijn hybride van aanzwellende gitaarlijnen en beukende dansritmes tot zijn logisch hoogtepunt had gebracht. Wild Light was drie jaar later in titel alleen al minder betekenisvol en klonk ook muzikaal rustiger; weg waren de razend tekeer gaande breakbeats, de invloed van een eerste soundtrackjob liet zich horen.
En dus leent Wild Light zich perfect tot een integrale uitvoering. ‘No one knows what is happening / There is a lot of danger out there / Okay?’ waarschuwt een vrouwenstem en “Heat Death Infinity Splitter” zorgt voor de openingstitels. Met een vijfde man op extra gitaar brengt de groep het slepend en langer uitgewerkt als een ster die zichzelf van binnenuit opblaast.
Met de stroomstoten uit de synth van Paul Wolinski zijn we toe aan “Prisms”; dit is 65Days die dansmuziek doet zoals alleen hij dat kan. Alsof er geen tien jaar voorbij is, legt Rob Jones er met zijn gespierde armen dreunende drumroffels onder. En voor het eerst valt je op hoe loepzuiver de klank is. Dit is een concert voor audiofielen, die kunnen smullen van “The Undertow”, waarin de gitaar van Joe Shrewsbury opgloeit als een pulsar vooraleer een eenzaam klavier even het hoge woord opzoekt.
Zo wordt ook de pianobreak in “Sleepwalk City” puur genot. En plots voel je weer wat deze band in zijn hoogdagen vermocht, hoeveel emotie een toetsaanslag, een verloren, in het ijle tollende gitaar kon vertolken. En dan moet de volgende track nog komen: “Taipei” is pure lyriek, een poëtisch verhaal over een kortstondige romance in een Aziatische grootstad. Of zo. Shrewsbury wil in elk geval veel vertellen en laat zijn gitaar bloedmooi zingen.
Met “Unmake The Wild Light” en het almaar bombastischer openbarstend “Safe Passage” – noem het: aftiteling – komen we aan het einde van de set, maar vooral het besef: Wild Light, dat was eigenlijk 65DaysOfStatic op het toppunt van zijn kunnen. Je begrijpt dat de band hierna een nieuw pad insloeg, want alles was met deze woorden gezegd. Nadien ging de groep voor binair: algoritmische muziek die almaar meer bij ambient aansloot en de moeilijke hoeken van de muziektheorie opzocht.
Dat doen we vanavond niet. In een tweede set scheurt de groep in sneltreinvaart door de rest van zijn oeuvre. De klankman kan zijn zijden handschoenen opbergen, want dat wil zeggen: het mag bruter. Surft “Debutante” nog wat verder op de space operasfeer van Wild Light, dan horen we in doorbraaknummer “Retreat! Retreat!” opnieuw de jonge honden die in 2004 aan de poorten stonden te rammelen. De boxen krijgen zoveel bas, drum en gitaren tegelijk te verstouwen dat het net geen rommeltje wordt en dat voelt prettig bekend. Zijn we wel echt zo oud geworden? Het lijf denkt van niet en weet nog perfect hoe we daar vijftien jaar geleden op loos gingen. “Install A Beak That Clucks Time In Arabic” rommelt heerlijk, als een onweer in de verte. En dan is er “Crash Tactics”, 65Days’ idee van wat hun versie van The Prodigy zou kunnen zijn; een barrage van junglebeats, gitaren en synths die niet eens weten wat in het rood gaan zou kunnen betekenen. Het is verschroeiend, een prettige herinnering aan hoe deze groep midden jaren nul ronduit vernietigend kon zijn.
“Radio Protector” is de hit waar het publiek op zat te wachten. Terwijl Wolinski die simpele acht maten op zijn piano eindeloos herhaalt, hamert Jones harder en harder, zoekend naar een catharsis die hij nooit helemaal bij zijn staart kan grijpen. Stilletjes vloek je: waarom heeft dit nummer – ooit zelfs gehoord op Studio Brussel, mijnheer! – de band niet verder gebracht?
Het is wat het is. “I Swallowed Hard, Like I Understood” is een eenzaam bisnummer, een laatste magistrale greep uit The Fall Of Math, dat debuut waarmee 65DaysOfStatic ooit een bom legde onder het al te cerebraal wordende postrockgenre. Het is withete, ziedende gitaarrock, waarin alle meters nog een laatste keer ver uit hun comfortzone worden geslagen.
En zo eindig je met een paradox. Hoe hard 65DaysOfStatic vrijdag voelde als uit een vervlogen tijd, een ander, vorig leven, zo overtuigend en herkenbaar klonk het ook weer. Van gedateerd was geen sprake, we waren dit hoogstens wat vergeten. Misschien moeten Wolinski, Shrewsbury, Jones en bassist Simon Wright al die algoritmes dus maar weer opbergen en eens zien of ze wars van nostalgie op dit elan kunnen verder gaan.
