Het meest recente werkstuk van Johan De Moor is een vreemd amalgaam geworden. In Het Laatste Jungleboek staat hij samen met Henri Reculé in voor het tekenwerk. Het tweede album toont ons het einde van een onwaarschijnlijke samenwerking.
Wanneer Johan De Moor en Stephen Desberg aankondigden dat ze een eigenzinnige bewerking wilden maken van The Junglebook van Rudyard Kipling uit 1894, waren onze verwachtingen meteen hooggespannen. Al snel bleek echter dat Henri Reculé, de tekenaar achter avonturenstrips als Castel Armer en De Onsterfelijken, mee zou instaan voor het tekenwerk, zodat het resultaat een wat realistischere toets zou krijgen. Wie het werk van Johan De Moor kent uit de reeksen Kobe de Koe en Volle Melk, wist al langer dat hij vooral uitblinkt in uitzinnige cartooneske pagina’s. In De Mens, het eerste deel van Het Laatste Jungleboek, bleek echter dat de twee tekenstijlen geen goede combinatie waren. De Moors kleuren waren het enige wat dit album behoedde voor een schaamtelijke aftocht.
Het verhaal bleef overeind als een volwassen en genuanceerde bewerking van het oorspronkelijke boek. In Het Laatste Jungleboek maken we kennis met een volwassen Mowgli die terugkijkt op zijn jeugd in het oerwoud. Daarbij begeeft Desberg zich regelmatig buiten de marges van Kiplings oorspronkelijke verhaal. In het tweede deel gaat hij verder op dit ingeslagen pad. Mowgli vertelt het verhaal achter zijn confrontatie met de vreselijke tijger Shere Khan. De groeiende dreiging tussen beiden wordt knap opgebouwd en mondt uit in een spannende finale.
Tekentechnisch is er ook vooruitgang geboekt. Johan De Moor had eerder al aangegeven dat De Belofte het laatste deel zou zijn waaraan hij meewerkte. Het resultaat blijft een vreemde mix die nu echter niet meer hindert om volop te kunnen genieten van het sterke verhaal. Desberg laat zijn personages in deze reeks de vrije loop om volop discussies aan te gaan, wat resulteert in volwassen dialogen en een geladen sfeer. Het maakt Het Laatste Jungleboek een van de meest interessante strips van deze populaire veelschrijver.
Hopelijk kan Henri Reculé in de twee laatste delen het heft meer in eigen handen nemen en de reeks zo toch een eigen gezicht geven. Sinds hij eind de jaren tachtig een Europese wedstrijd voor nieuw striptalent won, ontwikkelde hij zijn tekenstijl steeds verder en de vijfdelige reeks Castel Armer toonde eerder al aan dat hij ook op scenariogebied zeker zijn mannetje kan staan. Hij heeft dus zeker het talent om samen met een gedreven Stephen Desberg een waardig slot voor dit vierluik te garanderen.
