Een zoektocht zes albums spannend houden. Het is weinig mensen gegeven. Met dit vijfde deel van Sherman bewijzen Griffo en Deberg dat het kan. Het scenario blijft beklijvend. Maar of de reeks nog een zesde deel nodig heeft…
In dit vijfde en voorlaatste deel van de serie is Jay Sherman nog steeds op zoek naar de waarheid en naar diegene die hem wil vernietigen. Zijn vermoedens richten zich nu op Klaus Dimitar, die hem in deel vier probeerde te doden in de metro. De nazi blijft echter onvindbaar en Jay en zijn vrienden hebben niet alle kaarten.
De duik in het verleden van Jay Sherman gaat verder. Net als in de voorgaande afleveringen kunnen we zien dat hij erg ondernemend is en niet erg oplettend wat betreft de middelen om fortuin te maken, de oorlog en de vijandigheden die zich beginnen ophopen samen met zijn problemen. Jay is niet meer zijn eigen meester en wordt gedwongen om het contract op de overdracht van de nazischat afkomstig van de joden te accepteren. Zo wordt hij buiten zijn wil betrokken bij het project van de uitroeiing van de joden.
Terwijl we stapje voor stapje de waarheid achterhalen, merken we toch al gauw dat we ook in dit album nog niet de identiteit van de samenzweerder(s), noch hun drijfveren te weten zullen komen. Griffo grijpt met dit vijfde deel vooral de kans om een beetje meer van het verleden van Jay Sherman te onthullen en in het bijzonder om hem uiteindelijk in de slachtofferrol te krijgen. De middelen die hij gebruikte om te slagen, maakten van hem een profiteur, een man zonder moraal. Nu is hij opgesloten in de wereld die hij zelf geschapen heeft en het is niet meer aan hem om beslissingen te nemen. Deze verandering in de perceptie van het personage ontwikkelt zich op heel natuurlijke wijze. En als we in de eerste delen een zekere vorm van antipathie voelden voor de man, beginnen we hier een beetje meer sympathie voor hem te krijgen.
Het auteursduo blijft natuurlijk hetzelfde: Desberg en Griffo, een garantie voor een zekere homogeniteit in de albums. In de eerste tien pagina’s is het echter verbazingwekkend hoe weinig aandacht de tekenaar heeft besteed aan de gezichten. Dit geldt vooral voor de scène van de vergadering van de nazi-officieren die het proces van de holocaust proberen vorm te geven. Elk gezicht lijkt slecht gestileerd. Gezien de gebruikelijke tekenkwaliteit van Griffo willen we eerder zien dat hij zijn afkeer voor dergelijke personages toont met sprekende lijnen en karakterkoppen.
Als je dit deel uit hebt, voel je dat een aantal waarheden nog versluierd blijven. De auteurs slagen erin om de spanning op te voeren en onze deductievaardigheden te kietelen. En de juistheid van onze voorgevoelens zal pas worden bevestigd in het zesde en laatste album.
