Amper drie en een halve maand na hun passage op Rock Werchter was New Order gisteren weer in het land, deze keer in Vorst Nationaal. Met veel muzikaal vuurwerk, zoals we dat intussen gewend zijn, maar ook met de onmiskenbare imperfecties die altijd al deel uitmaakten van het DNA én (wat ons betreft) ook de charme vormen van de groep.
Deze week is het overigens acht jaar geleden dat de band – voortaan zonder bassist-boegbeeld Peter Hook maar opnieuw mét toetseniste Gillian Gilbert – aan een zoveelste nieuw leven begon. Zorgde die eerste doortocht in de AB vooral voor veel blijdschap omwille van het onverhoopte weerzien, dan verlieten we diezelfde zaal vier jaar later licht euforisch nadat New Order daar Music Complete (2015), de eerste langspeler uit het post-Hooktijdperk, was komen voorstellen.
Intussen was de band ook al goed voor twee feestjes in The Barn op Werchter, zodat de volgende stap – waarom niet ineens Vorst? – niet helemaal onlogisch leek. Dat New Order te groot is geworden voor de AB is duidelijk, maar was de groep ook groot genoeg voor deze zaal? De kaartenverkoop leek eerder traag op gang te komen, maar uiteindelijk waren het middenplein en de tribunes toch mooi gevuld.
Zelf waren we vooral bang dat de setlist – zo snel na het vorige bezoek – niet genoeg zou afwijken van die van Werchter om ook de trouwe fans te blijven boeien. De band zelf is realistisch genoeg om te beseffen dat veel mensen in de eerste plaats “Blue Monday”, “Bizarre Love Triangle” of “Love Will Tear Us Apart” willen horen, dus daar kunnen Sumner en co bijna niet buiten, maar wat zouden ze nog meer brengen?
Al snel bleek dat die vrees onterecht was. New Order is natuurlijk veel meer dan alleen die drie songs, en op hun studioplaten en maxisingles staat genoeg munitie voor nog enkele alternatieve, even doeltreffende setlists. Bij de achttien songs van gisteren zaten er maar liefst tien die er in Werchter niet bij waren: zeven van New Order en drie van Joy Division. Waarschijnlijk voelt de groep zelf aan dat anders routine (en bij de fans gewenning) wel eens snel veld zouden kunnen winnen ten koste van avontuur en opwinding – zeker bij gebrek aan gloednieuw materiaal.
Het siert hen bijgevolg dat ze, zoals gisteren, geregeld kiezen voor een “moeilijker” begin, met minder gerodeerde songs en dus ook alle schoonheidsfoutjes die daar bij horen. Zo zal Bernard Sumner nooit de geschiedenis ingaan als de Nachtegaal van Salford, maar nadat we in Werchter de indruk kregen dat hij toch wat aan zijn zang had gewerkt, leek hij gisteren – in “Regret”, bijvoorbeeld – af en toe weer enkele alternatieve toonladders op te zoeken. Ook zijn gitaarwerk ging even de mist in, bij “Disorder”. “Het is dan ook punk”, grapte hij, nadat hij zich eerst had verontschuldigd.
We kennen nogal wat mensen die zich daaraan storen en dat is hun volste recht, maar het hoort nu eenmaal bij de hybride die New Order is – half machine, half mensen-van-vlees-en-bloed. Wie de band genegen is, bedekte deze mankementen echter met de mantel der liefde en was vooral blij om behalve de eerder genoemde nummers ook “Age Of Consent” (waarmee werd geopend), “She’s Lost Control” en – in mindere mate, wellicht – “Academic” voor de kiezen te krijgen. Bovendien werd dit alles later op de avond ruimschoots goedgemaakt.
Zoals gewoonlijk markeerde “Your Silent Face” – met feilloze melodicapartij – ook nu het einde van dat “moeilijkere” deel van de set. In Werchter was dat meteen het startsein om een megapack hits aan te breken, in Vorst maakte New Order eerst nog een ommetje langs “World” (wat niet echt had gemoeten) en “Tutti Frutti”, alvorens door te stomen naar “Subculture” en “Bizarre Love Triangle”. De synthpop van “Superheated” en “Fine Time” (eíndelijk kregen we ook dat eens in ‘t echt te horen) effenden hierna het terrein voor de echte, intussen haast klassieke finale met “Plastic” (live het effectiefste nummer van Music Complete en terecht een blijver), “True Faith”, “Blue Monday” en “Temptation”. Het slotakkoord volgde in de bisronde, met een knap “Decades” – uit Joy Division-zwanenzang Closer – en een massaal meegezongen “Love Will Tear Us Apart”. En daarmee had zowat iedereen die een kaartje had gekocht wel gekregen waarvoor hij of zij was gekomen.
Het was goed. Doorgaans was het zelfs zeer goed, ondanks de foutjes waardoor af en toe een nummer in de soep dreigde te draaien, een stuk of twee eerder overbodige songs en de “niet altijd optimale akoestiek” in Vorst. Toch haalde deze net geen twee uur durende show het niet van die in de AB, vier jaar geleden. Maar toen was er dus net die uitstekende nieuwe plaat, die de groep en haar optredens voorzag van een nieuw elan waarop nu nog geteerd wordt.
Oud werk heruitvinden is leuk en het levert aangename verrassingen op, maar misschien wordt het dus ook wel weer tijd voor iets nieuws. Want de studio, dat is toch meer dan het podium de natuurlijke habitat van Bernard Sumner. Maar dat zegt vooral de ‘objectieve toehoorder’ in ons, en die moet wel vaker strijd leveren met en – zeker in het geval van New Order – het onderspit delven tegen de toegewijde, trouwe fan. Dié keerde gisteren alvast met een blij gemoed en een tevreden glimlach weer naar huis.
