John Watts, na 40 jaar nog steeds het brein achter de Britse newwave/punkrock-band Fischer-Z, is aan een tweede jeugd begonnen. Op Swimming In Thunderstorms, dat vorige maand uitkwam, gaat hij als vanouds tekeer tegen allerlei onrecht. Live kwam die kwaadheid iets minder tot haar recht, de set in de Cactusclub bestond voor het grootste stuk uit ouder (en steviger) werk.
Misschien kwam het omdat Watts iets té goedgeluimd het podium op kwam gewandeld? Of omdat het publiek pas uit de bol ging toen grote hits “So Long”, “Marliese” en “The Worker” gespeeld werden? Feit is dat het eerste uur van het concert zich tamelijk gezapig voortsleepte. Het was pas bij “Protection” en een verschroeiende versie van “In Limbo” dat het eindelijk vooruit vlamde, waardoor we ons afvroegen waarom niet het hele optreden zo opwindend kon zijn.
Niet dat de band en Watts er geen zin in hadden, het speelplezier op het podium was duidelijk merkbaar, met alweer een sterke David Purdye op basgitaar — die baslijn uit “Head On” staat voor eeuwig op ons trommelvlies gebrand. Maar de nieuwe songs bleken toch iets minder te werken in een rockconcertsetting, de diepere betekenissen van de teksten in “Wary” en “Stolen” gingen aan het publiek voorbij. John Watts voelde zich ook nog eens geroepen om elk nummer uitgebreid te kaderen, wat de vaart uit het optreden haalde. En de kleine technische probleempjes die de band in het begin had, hielpen ook al niet om er een stomende performance van te maken.
Het waren de oudere songs die echt wel indruk maakten. Zo blijkt “Battalions Of Strangers” uit 1981 plots weer brandend actueel (“No one wants to lead the way / Be the first death of the day / Leave this family behind / It must all be in the minds of / Batallions of Strangers”), en ook “One Voice” roept op tot actie en protest. Een duidelijk statement van iemand uit een verscheurd land.
Al bij al is John Watts een aangename peer, en soms ook een angry old man. Op het podium in Brugge was hij iets te veel het eerste, en niet het tweede, en dat is enigszins jammer, want in deze onzekere politieke tijden kan een man als Watts juist inspireren tot actie. Het hielp bovendien ook niet dat een deel van het publiek gekomen was om gezapig een klappeke te doen, en zich er niet aan stoorde dat er op het podium een en ander te beleven viel. Waarom 25 euro betalen als je enkel en alleen met je vrienden de afgelopen week wilt bespreken? Het blijft een mysterie, maar het was een storend element in een optreden dat er niet in slaagde om het vuur en enthousiasme op het podium over te laten slaan op het publiek.
Jammer maar helaas.
