Of het te maken had met de coup van nieuwbakken burgomaster Sneaky Quickie is onduidelijk, maar feit is dat de Kortrijkenaar z’n weg niet vond naar dit derde RAT Event. Dat groeide muzikaal gezien ook niet helemaal uit tot een daverend succes, maar had nog altijd meer dan voldoende in huis om kromme jazzjunks en toevallige passanten een stevig gekruide schotel uit de marge van het genre te bezorgen.
De Nederlandse trompettiste Sanne Van Hek wordt vaak een jazzmuzikante genoemd, maar je kan haar van bezetting wisselende Trio, net als het grotere project Network Of Stoppages, waarmee ze binnenkort op het Follow The Sound festival staat, minstens zo makkelijk indelen in de wereld van de moderne avant-garde of eclectische kruisbestuivingen. Met de Amerikaanse multi-instrumentalist Shahzad Ismaily (Secret Chiefs 3, Marc Ribot’s Ceramic Dog) en drummer Onno Govaert (Cactus Truck, Royal Improvisers Orchestra) had ze zich omringd met volk voor wie dat genreoverschrijdende een vanzelfsprekende zaak is. De compacte set (amper 35 minuten) blonk dan ook uit in een steeds verschuivende oefening in ontwijking.
Nummers waren vaak gebaseerd op rudimentaire skeletten, waarin de lome, repetitieve baslijnen van Ismaily een centrale rol speelden, al schonk hij net zoveel aandacht aan z’n analoge synthesizer, waarmee hij mooi inspeelde op het vaak etherische en soms wat stugge spel van Van Hek. Haar knappe toon kreeg volop de gelegenheid om van elke kant belicht te worden, soms verpakt in atmosferische echo’s, en dan weer met geloopt gepruttel à la Nate Wooley. Govaert benadrukte nog maar eens wat een klassedrummer hij is, door uit te pakken met cyclische drumpatronen én vrij spel, maar vooral een geslaagde combinatie van de twee.
Er zaten momenten van explosiviteit (vooral dan in het drumwerk) en van verdoken groove in, maar het geheel bleef een beetje ongrijpbaar, zelfs in een bossa nova die zowel mysterieus, afstandelijk als sensueel klonk. Naar het einde greep Ismaily naar een akoestische gitaar en werden de rollen even omgedraaid, met een meer lyrische Van Hek die de noten lieten dwarrelen op de statiger ondergrond. Het was een concert dat inzette op minimalistische, maar zuivere ideeën, die moeiteloos 35 minuten boeiden.
Trio Dans Dans leek meteen te mikken op een zeer indirecte set, met een open intro die met geduld kon ontvouwen. Van daaruit zochten de drie weer dat bekende terrein op, waar psychedelische rock, improvisatie en auditieve vergezichten gecombineerd worden tot een soms hypnotiserend en knetterend geheel. Dockx trok aardig van leer, de knieën tegen elkaar geperst en wringend aan die snaren in de ijdele hoop dat er vloeibaar goud uit te persen viel. Sun Ra’s “El Is A Sound Of Joy” kreeg een merkwaardige draai: het teerde nog altijd op dat flukse galopperende ritme, maar Dockx’ spel was meer onvoorspelbaar en noisy dan gewoonlijk.
De cover van Nick Drake’s “River Man”, doorgaans een atmosferisch hoogtepunt van de set, verging het nu minder goed. De basisingrediënten waren er – de rinkelende belletjes, de aarzelende bas en de delicaatste gitaarklanken sinds Freddy Sunders goede dagen – maar het ontbeerde de sprankel door een gebrek aan focus. Idem voor “Freedom Suite”: doorgaans een gebalde intentieverklaring die de keet in de fik zet, nu een razende trip die tierde zonder échte impact. Met “Waterpoort” werd nog geprobeerd om dit recht te zetten, maar veel gedoe met effecten en pedalen leidde vooral de aandacht af. Geen slechte performance, maar op een goede dag, en zo konden we er al een paar meepikken, is deze band tot veel meer in staat.
RAT-labelbaas en organisator van de concertreeks Teun Verbruggen was zelf ook van de partij met Chaos Of The Haunted Spire, dat aantrad als duo. Samen met Andrew Claes werd ingezet op een eclectische melange die nog veel sterker dan een aantal jaar geleden de kaart van de elektronica trok. Het samenspel was soms zo druk en alle kanten uit stuiterend dat het duo ermee in het vaarwater kwam van Talibam!, nog zo’n band die genregrenzen beschouwt als uitgelezen spul om te vernietigen. Geholpen door een indrukwekkende sound (een constante tijdens de drie concerten) gaven de twee zich over aan een gekletter en geratel van analoge en synthetische beats, bleeps en onaardse geluiden.
Vooral Claes trok het volledige register open, met soms haast industriële knopjesdraaierij, grotesk vervormde EWI-klanken en spel op de alt- en tenorsax dat hij steevast begon te bewerken en terug te kaatsen. De visuals zorgden intussen voor een al even kleurrijk spektakel, vaak een komen en gaan van Rorschachfiguren en futuristische blauwdrukken, waardoor het beeld van een op los geslagen lunapark weer gepast ging lijken. Het eerste stuk, dat meer dan een half uur gerekt werd, was bij momenten behoorlijk heavy en spul om de tanden op stuk te bijten, met semi-chaotische, ontmantelde elektrojazz die door en door hedendaagse klonk.
Het vervolg klonk iets minder geïnspireerd en leek nu en dan ter plaatse te trappelen, maar flarden funkpatronen, het bespelen van twee saxen tegelijk en een behoorlijk gefocuste samenwerking zorgden ervoor dat je mee kon tot het einde. Een klein uur van dit spul was wat veel van het goede, maar Chaos Of The Haunted Spire liet horen dat zijn compromisloze aanpak prima resultaten kan opleveren.
Meer info over de 5 volgende RAT Events via de website.
