Mijn bronnen bij NASA vertellen me dat hun Mars-autootje dezer dagen zwaar verstoord wordt door subsonische frequenties die vanop Aarde blijken te komen. Nader onderzoek kon de oorsprong van deze verstoring vastleggen op West-Europa. De Amerikaanse ruimtevorsers hadden zich de moeite kunnen besparen en gewoon even de website van het Italiaanse Ufomammut kunnen bezoeken en de tourkalender raadplegen om de exacte data en locatie van de bron van hun problemen te vinden. Het powertrio dat onderwerping van de wereld tracht te bereiken door volume en sound is dezer dagen weer op trot door Europa en deed vorige woensdag ons land aan.
Bij hun rijzende status hoort ook dat ze nu zelf een meereizend voorprogramma kunnen selecteren en dat werd Incoming Cerebral Overdrive, een band van hun eigen Supernaturalcat label. Zo ingehouden en uitgesponnen als Ufomammutcomposities kunnen zijn, zo volatiel en hyperkinetisch is ICO. Tijdens hun halfuurtje passeerden naadloos aan elkaar geregen spastische mathcore, drenzende drones, flarden goth, overrompeldende grind, af en toe een herkenbare riff en vooral veel ogengerol en theatrale gebaren van de frontman. Al die stijlen werden zo soepel in elkaar gemonteerd als waren het ingenieurs van Ferrari of Pinarello, spijtig genoeg kon het ons ondanks de overgave en de duidelijke kunde niet echt boeien. We waren gekomen voor geestverruimende doom en die mentale modus paste niet echt bij deze wervelwind.
Ufomammut zelf was deze avond gekomen om “ORO” in zijn volledigheid te spelen, je hebt er vast al over gelezen, het tweelingalbum-project waarvan deel twee onlangs uitgebracht werd. Wat de setlist betreft, waren er dan ook geen verrassingen te noteren, “Opus Primum” en “Opus Alter” werden van begin tot einde en zonder dralen gespeeld.
De liveversie van het album bleek op alle fronten de studioversie te overklassen maar ook dat mag geen verrassing heten voor wie de band een beetje kent. Vooral de aardkorstsplijtende bastonen van Poia lieten de wanden van De Kreun en de ingewanden van de aanwezigen synchroon vibreren. De muziek van Ufomammut — zeker “ORO” en het vorige album “Eve” — is gemaakt om in gemeenschap te beleven en niet om thuis of op de trein naar te luisteren. Anderhalf uur lang kwamen de golven van mesmeriserende riffs, sjamanistische zangen en dominerende drums aangezet en afgerold, het publiek telkens een tikkeltje verder nemend in de trance. Ter ondersteuning werden gesampelde synths en bevreemdende projecties ingezet, eveneens specialiteiten van het huis. Het valt allicht niet zo op wanneer je beide “ORO”-delen apart beluisterd maar het geheel bouwt wel degelijk, cyclus per cyclus, op naar een climax. Vanaf de rustige beginnoten van “Sulphurdew” voelde je dat er iets onafwendbaar groots op je af aan het komen was. De opbouw via “Sublime” en de ontlading in “Deityrant” waren enorm. Tijdens dat laatste nummer bleef het tempo hoog en dwingend tot het plotseling gedaan was en de band na een kort bedankje verdween.
We hebben het hier nogal gezegd, Ufomammut neemt je mee naar een andere plaats met andere dimensies en er zijn weinig andere groepen die dat zo goed doen. Wie graag nummertjes hoort, refreinen meezingt en met zijn vuist door de lucht zwaait moet hier niet zijn, wie zichzelf binnenstebuiten wil laten keren door geluid en zijn eigen brein wil bekijken door een kaleidoscoop is steeds welkom.