Fans van Fleet Foxes hebben meer dan vier jaar moeten wachten om hun band terug in levende lijve aan het werk te zien op Belgische bodem. In de tussentijd is Shore, de vierde langspeler in de bijna vijftienjarige geschiedenis van de indiefolkrockers rond Robin Pecknold al meer dan een jaar oud. In De Roma konden we dinsdagavond eindelijk live kennis maken met de recentste groeischeut in het immer uitdijende universum van Fleet Foxes.
Met Tim Bernardes heeft Fleet Foxes een tegenhanger van Robin Pecknold uit Brazilië mee op sleeptouw. Pecknold zelf komt de lat voor zijn tourmakker hoog leggen met de aankondiging dat Bernardes de beste zanger is die hij kent: kan tellen qua druk. En het moet gezegd, de man heeft een stem om naar te luisteren. Ook al kunnen wij alleen pinten bestellen in het Portugees, toch krijgt Bernardes snel onze aandacht. Natuurlijk is niet de hele zaal mee, maar wat zou het: deze zachte bossa nova-variant van de Fleet Foxes-folk is een aangenaam aperitief.
In het aftellen naar het uur van aanvang doen de visuals – het wuivend riet dat eerder al Shore vergezelde – het publiek hunkeren, en Fleet Foxes begint dan ook met datgene waar we op moeten wachten hebben. Met “Wading In Waiste-High Water”, “Sunblind” en “Can I Believe You” brengt de band meteen de eerste drie uit Shore netjes op een rij. Daarna gaat het met “Ragged Wood”, het immer machtige “Your Protector” (wat een song is dat toch), en “He Doesn’t Know Why” terug naar de bron, opnieuw begeleid door knappe visuals. Fleet Foxes heeft zich duidelijk geen moeite getroost om ook het visuele aspect van een liveshow nauwgezet te arrangeren.
De combinatie van het wegdromen op de muziek, het volgen van wat er op het podium gebeurt, en wat de achtergrond bij dat alles weergeeft is wel verre van evident. Zeker bij de songs die meer tijd en ruimte nodig hebben om tot hun recht te komen (“Third of May / Ōdaigahara” en iets verder in de set “Mearcstapa”) zijn de impressionistische animaties bezwerend genoeg om af te leiden. Met binnentikker “Mykonos” en halve cover “Phoenix” (origineel van Big Red Machine, maar featuring Fleet Foxes) komt alles gelukkig weer mooi samen. Vooral “Phoenix” valt op als een onvervalste moderne folkrockklassieker. “Blue-Spotted Tail”, een eerste solomoment voor Pecknold, is net zo goed raak.
“The Kiss”, een cover van folkicoon Judee Sill, loopt dan weer wat verloren, terwijl “Long Way Past The Past”, “Drops In The River” en “Blue Ridge Mountains” bewijzen dat Fleet Foxes’ eigen oeuvre een overschot aan toppers herbergt. Om de reguliere set af te sluiten krijgen we nog “Grown Ocean”, maar daarmee is het publiek duidelijk niet voldaan. Wat kan Fleet Foxes nog brengen? We weten sowieso dat er nog één Grote Song aan te komen zit, maar Pecknold houdt die snugger genoeg voor het laatst. Na een korte onderbreking trekken we de finale in met een tweede solomoment: een beklijvend “Montezuma” – je kan bijna de zaal “oh man oh my oh me” horen meezuchten.
Daarna komt nog een laatste keer het album Helplessness Blues aan bod met een majestueus “The Shrine / An Argument”. Met dat ingetogen begin, het gejaagde midden en die rijke instrumentatie die botst en over zichzelf struikelt naar het einde toe vormt het wel een mooie brug richting finale. Op “Going-To-The-Sun Road” komt Tim Bernardes een handje helpen bij wijze van afscheid, maar het mag geen verrassing heten dat een weergaloos “Helplessness Blues” de ultieme afsluiter is van een gevarieerde een hoogstaande voorherfstwandeling door het werk van Fleet Foxes. Als achteraf blijkt dat Fleet Foxes dezelfde set speelde als in Parijs een dag eerder, dan stoort dat niet eens meer, want er valt weinig op af te dingen. Nooit in die Salle Pleyel geweest, maar wij durven te stellen dat alleen een zaal met de tijdloze schoonheid van De Roma de even tijdloze schoonheid van Fleet Foxes eer aan doet.
