Emoties volgen van het ritme van de dag, en dat is in coronatijden niet anders. Onderstaand lijstje laat zich dus het best van zonsopgang tot zonsondergang beluisteren.
Alcest :: Sapphire Althans, als u er niets op tegen hebt de dag te beginnen met wat lichte blackmetal. Want al blijven Neige en zijn band Alcest op hun laatste plaat Spiritual Instinct het hardere pad kiezen, de Fransman blijft wel zijn dromerige zelve. “Sapphire” vonden wij eerst een beetje te plat, maar nu heeft het nummer toch een plek in ons hart veroverd, en blijkt het ideaal om ’s morgens achter ons bureau thuis de prut uit onze ogen te wrijven. De dromerig-donkere sfeer past ook bij de dagelijkse realisatie dat deze collectieve sociale coma nog altijd aan de gang is.
Russian Circles :: Sinaia Vlak voor de lockdown begonnen wij eindelijk het oeuvre van Russian Circles uit te pluizen. Het vorig jaar uitgebrachte Blood Year was een ijzersterk album, en bijna elke dag jagen wij één of meerdere nummers van die plaat wel eens door onze koptelefoon. “Sinaia”, en dan vooral de sessie die de groep bij Audiotree kwam opnemen, is daar quasi altijd bij. Een trage tremolo maakt plaats voor een vernietigende riff die witte maar woordeloze woede uitademt. Nog een fijne, België-gerelateerde tip: de liveplaat die Russian Circles van hun verwoestend optreden op Dunk! Festival in 2016 uitbracht.
God Is An Astronaut :: Seance Room God Is An Astronaut zal nooit bekend komen te staan als de grootste avant-gardisten van de postrock. Maar verdomd, in tijden waar wij de muren van ons appartement al veel te goed hebben leren kennen, mag muziek ook eens gewoon recht naar het hart gaan. Zoals in “Seance Room”, waar een bloedmooie gitaarlijn een fles weemoed ontkurkt. Waarna het nummer langzaam uitdijt tot het ontspoort in een verschroeiende coda. U ziet, lawaai doet het goed tijdens zo’n quarantaine.
65daysofstatic :: trackerplatz Lawaai, daar doen deze Britten echter niet meer aan. De laatste, veel rustigere plaat van 65daysofstatic, uit 2019, is wel een album dat dit jaar een nieuwe betekenis kreeg. Van de vroegere sonische aanvallen bleef niets meer over op Replicr, 2019. De groep koos voor drones, ruis, ambient, en in dit slotnummer toch ook voor wat piano. De muziek getuigde van een gitzwart wereldbeeld. “This was supposed to be the future, but that future got cancelled”: het blijkt nu de perfecte soundtrack bij de lege straten van de grootstad en de uit zijn hengsels hangende samenleving. Zie ook: het debuut van A Silver Mt. Zion, dat twintig jaar na datum nooit zo pertinent geklonken heeft.
Sparklehorse :: Morning Hollow Nadat een Vlaamse journalist het had aangedurfd te beweren dat Mark Linkous na zijn dood rechtstreeks de vergeetput in was gesukkeld, maakten wij er onze missie van de prachtige muziek van de man vorige maand extra in de verf te zetten. Dat resulteerde in eindeloze draaibeurten van de prachtige, schizofrene platen van Sparklehorse. De narcotische lentetrip “Morning Hollow”, over de overleden hond van Linkous, doet ons altijd even wegdromen naar de tijd dat het wél nog mocht om ergens onbekommerd in het gras te gaan liggen.
Jeff Buckley :: Morning Theft “You know the meaning fits/ There’s no relief in this/ I miss my beautiful friend”. Facetime, Skype en wat nog: allemaal goed en wel. Het is niet hetzelfde. Vroeger niet, nu niet, en in de toekomst ook niet. Afstand is afstand, of je die nu weet te overbruggen met een scherm of niet. Als er iemand is die luistert: we missen jullie, écht.
The Flaming Lips :: Waitin’ For A Superman Toch moet er ook hoop zijn. Anders beginnen mensen rare dingen te doen. Soms is dat overweldigend, en heel moeilijk. Nog moeilijker dan het al was. Maar soms moeten we gewoon even wachten. Op superman, die het soms ook maar gewoon wat te druk heeft. Want psst, superman is eigenlijk ook maar gewoon een mens voor wie het allemaal wat te veel wordt. Maar zeg het aan iedereen die binnen zit te wachten: probeer het nog even vol te houden, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ze zijn ons niet vergeten, het is gewoon even zwaar. Voor ons allemaal. Dat zong Wayne Coyne allemaal op The Soft Bulletin. Wayne Coyne had dat goed gezien.
Mark Hollis :: The Colour Of Spring “Forget our fate”, zo opent Mark Hollis van Talk Talk, die hier rechts staat te glimlachen, fluisterend zijn enige soloplaat. Mark Hollis is nauwelijks met iets anders te vergelijken valt, en staat eigenlijk een beetje buiten de tijd. Het is onze ideale laatavondplaat nu. En alle andere dagen, maanden en jaren eigenlijk ook. Wanneer de zon weg is en alweer een dag neergelegd. Boosheid, teleurstelling, angst: ze hebben geen plek in deze verstilde muziek. Hier hoor je een man ná het hobbelige parcours van het leven, wanneer je vrede genomen hebt met wat er is – en niet meer is. “The Colour Of Spring” is het geluid van acceptatie. Zelfs na de meest angstige dag, zelfs nadat de bruggen verbrand zijn. Een nummer zo stil, zo schoon, dat je er niet over uitgepraat raakt. De integriteit en sereniteit die Mark Hollis, als muzikant én als mens uitdroeg, kunnen we nu meer dan ooit gebruiken.
“And yet I’ll gaze/ At the colour of spring/ Immerse in that one moment/ Left in love with everything”
[…] De staylist van (ml) […]