Een eendagsfestival in Nijmegen dat als geen ander de vinger aan de pols houdt van de zware genres én net als Roadburn open staat voor muziek die niet gauw met metal geassocieerd wordt. Count us in!
Soulcrusher is echter al wat meer geworden dan een zoethoudertje voor Roardburn-fanaten. Het festival wil de nadruk leggen op acts die vandaag de meeste relevantie hebben binnen zware genres. Dat vertaalt zich bij deze editie in liefst drie namen die de afgelopen twaalf maanden eindejaarslijst-waardige albums hebben uitgebracht. Daughters, Lingua Ignota en Mizmor vormen duidelijk het zwaartepunt van de affiche, maar er is meer.
Vroege vogels krijgen gelijk, want Nederlandse opener Leechfeast laat ons horen waarom wereldklasse-metal niet exclusief in Scandinavië of de Angelsaksische wereld gezocht moet worden. De toon is ook meteen gezet: vandaag is het allemaal (blackened) doom wat de klok slaat. De geest van Black Sabbath is dus nooit ver weg. Ons hoor je niet klagen.
30000 Monkies is dan weer onze afgevaardigde en weet te boeien dankzij een typisch Belgische mix van zeer uiteenlopende invloeden. Ja, hinkend op te veel gedachten alweer, maar leuk om pakweg ‘Bleach’-era Nirvana te horen clashen met Raketkanon. We zijn nu bij het tweede podium, ofte de kleine zaal van Doornroosje. Een veel betere plek voor zo’n festival kunnen we niet trouwens bedenken, want naast een prachtige grote zaal is er ook genoeg ruimte voor catering en zelfs een speciaalbierbar.
Pelican is de eerste band die de grote zaal écht kan opwarmen, want erg druk wordt Soulcrusher nooit. Het komt de sfeer en de concertervaringen ten goede, al verdient zo’n line-up gewoon een uitverkochte editie. Zeker wanneer je weet dat Mizmor en Hell hun gezamenlijke tour hier afsluiten. Als eerste en enige (!) keer in Europa. Het is duidelijk: Soulcrusher wil zich differentiëren en slaagt daar met zo’n boekingen ook in.
Dus Mizmor. Een de facto éénmansproject van een zekere A.L.N. (tevens drummer bij Hell) dat nog maar recent live is gaan spelen en drie albums onder de arm heeft. Daarvan is het kersverse ‘Cairn’ een absolute aanrader. Dit is moderne black metal: helemaal wars van poses; de ijle gitaarklanken en hels geschreeuw in functie van de boodschap en het gevoel. Mizmor draagt intensiteit en emotie over zoals geen andere band dat kan op deze Soulcrusher-editie.
Lingua Ignota valt wat tussen de soep en de patatten, want de tweede zaal is te klein en samen met Mizmor en Daughters (respectievelijk vlak voor en vlak na in de grote zaal) is zij de grote publiekstrekker. Goed, voor deze act wil je liefst een intieme setting, maar om ‘CALIGULA’ en haar Roadburn-curatorschap kan je vandaag niet heen, dus wordt het op Soulcrusher voor één keer te druk. We kunnen gelukkig even piepen en zien vooral een uitstekende performance van Kristin Hayter (what’s in a name), die echter 100% schatplichtig is aan wat je ook op haar recente album kunt horen. Ze zingt dus vooral over haar eigen samples heen. En toch: gaat dat zien, want dit is gewoon de nieuwe Diamanda Galas.
Het spoor van vernieling dat Daughters trekt, wordt intussen nog wat langer. Bijna een jaar na hun triomfantelijke terugkeer met ‘You won’t get what you want’ (op het inmiddels legendarische Mike Patton-label Ipecac) maakt het zestal nog steeds elke zaal onveilig. Dat is met name de verdienste van professioneel microfooncrusher Alexis S.F. Marshall, die er na zoveel zelfmutilatie op het podium nog steeds opvallend jong uitziet. Maar Daughters is ook de maniakale en soms ronduit atletische speelstijl van gitarist Nicolas Andrew Sadler. 50 minuten pure mayhem en toch stuk voor stuk nummers die je kunt meezingen. Uniek.
Headliner van dienst is Tryptykon en uiteraard kan de band van Tom G. Warrior (Celtic Frost, weet u wel) niet tippen aan wat Daughters hier eens te meer heeft gepresteerd. Maar een streepje old skool metal doet Soulcrusher en een al wat uitgedund publiek ook geen kwaad. Tryptykon brengt vooral metalgeschiedenis met zich mee, inclusief oude nummers van vorige incarnaties. En dat is altijd waardevol, want metal bestaat inmiddels een halve eeuw en mag het enige ‘oude’ genre genoemd worden dat nog steeds groeit (we gebruiken bewust het woord ‘evolueert’ hier niet). Puike show van een dankbare frontman en zijn band, niets meer en niets minder.
Hell mag afsluiten, als die andere exclusieve naam naast Mizmor. Dat gebeurt voor een helaas reeds dronken en vrij onbeleefd -of moeten we zeggen ‘Nederlands’?- publiek. Een blik op het tourschema van beide bands leert dat ze vast wel op slechtere plekken gespeeld zullen hebben, maar zowel het event Soulcrusher als de alweer verslavende trage blackened doom van Hell verdienen een beter einde.
Het slotakkoord in de kleine zaal is voor de Polen van Dopelord, die zich in tegenstelling tot alle andere acts van de dag wél tonen als een metal-cliché. In dit geval de stoner-variant. Geef ons dan maar de landgenoten van Beelzebong. De zanger van Dopelord beweert jaloers te zijn op de naam Soulcrusher en we geven hem geen ongelijk. Het festival maakt die naam ook waar en dankzij de no-nonsense aanpak -een tiental integrale shows zien is gewoon mogelijk- zijn we na deze dag weer helemaal bij zijn met het hardere muzikale werk anno nu.
Pelican, Dopelord en 30000 Monkies staan samen met onder meer Sleep op het reeds hopeloos uitverkochte Desertfest in Trix (Antwerpen) van 18 t.e.m. 20 oktober.
