Als “uw favoriete oord van verderf” uitverkocht raakt voor twee maal een dame met enkel gitaar, dan wil dat iets zeggen. Dan wil dat zelfs veel zeggen. Dat Adrianne Lenker eind vorig jaar flink wat harten won met Abysskiss, bijvoorbeeld, want dat is zaterdagavond ferm gebleken.
Als voorprogramma brengt Lenker Squirrel Flower mee. Ella Williams, uit Boston, draagt die naam al sinds haar kindertijd, maar muzikaal is ze al lang opgegroeid. Dat blijkt uit het handvol songs dat de 21-jarige ons voorschotelt: stuk voor stuk sfeervolle, slepende nummers die het verraste publiek meesleuren in een fascinerende duisternis. “Not Your Prey”, bijvoorbeeld — waarin Williams haar stem laat spoken over een zware riff uit haar elektrische gitaar — blijft nazinderen. Ze zou zo in de klas kunnen gezeten hebben met Waxahatchee, waar ze dan wel dat stille water met diepe gronden op een bank achteraan geweest zou zijn.
Euforie alom als Adrianne Lenker het podium — dat trouwens echt wel leeg lijkt, zo met maar één muzikant, op een goeie manier dan — bestijgt. Het publiek, uit alle hoeken van het land en misschien wel verder, bewijst waarom dit een uitverkochte zaal is. Lenker is oprecht onder de indruk, en lijkt moeite te hebben met de fanatieke aandacht. Meermaals doorheen haar optreden laat ze merken dat ze pijnlijk bewust is van het feit dat ze er alleen voor staat vanavond. Het loopt niet altijd van een leien dakje, maar dat ze de moed bijeen moet rapen om het publiek in de ogen te kijken, is toch eerder charmant dan storend. “It’s like learning how to skateboard: you have to do it publicly, and appreciate the little failures”, geeft ze met een bedeesde knipoog toe.
Eenmaal ze de ogen sluit om los te laten en in haar eigen wereld te verdwalen, speelt ze op haar best. Bij de start — net als op Abysskiss “Terminal Paradise” — lukt dat nog niet, en zit er precies nog twijfel in haar stem. Enkele songs verder gaat het al beter, met een geslaagde versie van het experimentelere “Symbol” en een “Cradle” dat zelfs zonder piano doet wegdromen. Echt op dreef is ze bij het wondermooie “Indiana” uit haar vorige plaat Hours Were The Birds. Ook recenter werk als “Out Of Your Mind” en “Womb” klinkt sterk wanneer Lenker in zichzelf keert. Zelfs een nieuwe song, nog onbekend voor de hele zaal, kan zo op een ovatie rekenen. Een andere song, aangekondigd als “Spud Infinity”, valt op met een sfeer die we alleen maar als “dylanesque” kunnen bestempelen.
Lichte teleurstelling: een bisronde komt er niet, omdat Lenker door het publiek naar de backstage moet. Het toont aan hoe Lenker een beetje het slachtoffer van haar eigen succes blijkt. Moeilijk te zeggen wie meer indruk maakte op wie: Lenker op het publiek, of omgekeerd. “You’re entertaining the talk that is told through the teeth of the mouths of the millions dying to meet you / Little do they know”, zingt Lenker in “Indiana”. Het zou tekenend kunnen zijn voor het gevoel dat ze krijgt wanneer ze solo optreedt. Maar weten wij veel. Adrianne Lenker bewijst toch maar dat die 9 die Abysskiss vorig jaar van enola kreeg echt niet uit de lucht gegrepen is — hoe moeilijk zo’n soloconcert ook kan zijn in het hoofd van een rasartieste.
