Een van de beste Belgische (live)bands, een intrigerende avantgardemuzikante en een weirdo-popper: op de voorlaatste dag van augustus stond er in het Rivierenhof een ijzersterke affiche geprogrammeerd. Maakten al deze kleppers de hoge verwachtingen ook waar? Het antwoord is volmondig ja.
Toegegeven: Flying Horseman is een ietwat ingetogen act in vergelijking met de extrovertere muziek van de twee andere acts en moet bovendien ontiegelijk vroeg spelen. Het openluchttheater is bij aankomst van ondergetekende nog niet eens voor de helft gevuld. Niettemin kunnen Bert Dockx en de zijnen overtuigen met een zinderende set die zweeft tussen meeslepende ambient blues en intense, donkere rock. Milan Warmoeskerken, die mee bepalend was voor het geluid, speelt niet meer bij de band, maar live staat Flying Horseman er nog altijd als een huis. Dockx wordt nog altijd bijgestaan door bassist Mattias Cré, drummer Alfredo Bravo en de zussen Maieu, wiens impact live groter dan ooit is. De onderhuidse dreiging is constant voelbaar — welke andere Belgische band kan dat zonder de muziek te laten uitbarsten? We moeten geregeld aan Leonard Cohen en 16 Horsepower denken; toch heeft Flying Horseman vooral een eigen geluid, en dat is tegelijk tegelijk diep, wijds, rauw en verfrissend. Het is nog niet donker, en toch voelt het alsof de nacht al lang gevallen is.
De laatste échte plaat van Julia Holter, Have You in My Wilderness, dateert alweer van 2015. Toch brengt ze de nummers van dat prachtalbum nog altijd met veel overtuiging en intensiteit. “Feel You”, “Betsy On The Roof”, “Silhouette” en “Sea Calls Me Home”, tevens haar meest toegankelijke nummers, komen het best tot hun recht in het openluchttheater. Haar liveband, die een contrabas, trompet, viool en doedelzak meebracht, geeft haar muziek bij momenten een Björk-toets. En daar zijn we niet treurig om. Die nummers contrasteren wel fel met enkele nieuwe songs die in première gebracht worden en veel abstracter klinken. Naast haar eigen stemgeluid en willekeurige — of zo komt het toch over — pianodreunen, blijven ook strijkers en trompet domineren. Beetje vermoeiend en complex allemaal, dus we zijn best wel benieuwd wat ervan overblijft op haar volgende plaat. En toch is het een puike set van een unieke artieste voor wie de grenzen tussen jazz, klassiek, ambient en barokke pop niet bestaan.
Dan is er nog dé excentriekeling van de avond: Ariel Marcus Rosenberg alias Ariel Pink. Na een bombastische intro (“Also Sprach Zarathustra”) volgt het titelnummer van ‘s mans laatste plaat, Dedicated to Bobby Jameson. En dat is er meteen boenk op. Ariel Pinks onvoorspelbare pop werkt o zo aanstekelijk, maar gaat alle kanten uit. Dat geldt ook voor de andere nummers van die plaat. Bij “Feels Like Heaven” is het heerlijk wegzweven, mét de glimlach op het gezicht. “Another Weekend” heeft een romantisch, gevoelig tintje. En “Bubblegum Dreams” is pure Beach Boys.
Ook enkele nummers van het alom geprezen pom pom uit 2014 passeren de revue. Zo zijn het heerlijk spacy “Lipstick” en het springerige “White Freckles” nog altijd verrukkelijke muzikale trips boordevol onvoorspelbare wendingen, vreemde stemmetjes, tempowisselingen en scheve synthesizers. En ook de podiumprestatie van Don Bolles, Ariel Pinks tweede zanger en drummer van The Germs, verdient een vermelding — wat zeggen we: een dikke pluim. Ze zetten de songs alleen maar kracht bij.
Die dubbele vocalen smukken ook ”Time To Live” en “Time To Meet Your God” verder op; die songs hebben een heerlijk opgeblazen geluid en vormen een ideaal tegengewicht voor de weergaloze punk in “Riddle Me This” en “Revenge Of The Iceman”.
Bovendien beheerst de hele band de recente muziekgeschiedenis tot in de puntjes. Van sixties psychedelica, over eightiesmuziek en seventies rock, tot disco. Van Zappa en Bowie, over The Beatles en Steely Dan, tot The Cure én Joe and Donnie Emerson (check die heerlijke cover van “Baby”). En Ariel Pink en de zijnen doen nog iets meer: ze maken er een compleet geschift geheel van.
De overbodige toegift is eigenlijk het enige minpuntje van een razende set die voorbij vliegt. Net als in de Vooruit in 2014 bracht Ariel Pink opnieuw een fascinerende, energieke trip, die haast geen grenzen kende. Topavond, dus!
