Frederik Peeters schiet weeral raak. Voor Zandkasteel werkte hij samen met Pierre Oscar Lévy. Dit album stijgt nog verder uit boven de normale kwaliteit van Peeters’ werk.
Daar is hij weer. Na zijn SF-vierluik Aâma vertaalt Sherpa nu ook Zandkasteel, een wat ouder one-shot van Frederik Peeters. Bij het verfilmen van zijn doorbraakalbum Blauwe Pillen (2001) ontmoet Peeters Pierre Oscar Lévy, de bekende Franse filmmaker en scenarist. Via die ontmoeting en Lévys ontdekking van de strip als medium, slaagt hij er in om een idee dat al vele jaren in zijn hoofd zat, eindelijk een plek te geven als Zandkasteel. Net als in Peeters’ meest recente strip Een Beeld van een Jongen (2016) draait ook Zandkasteel om een kleine groep hoofdpersonages. Het hele album lang bevinden zij zich op één plek, een afgelegen meertje waar mensen heen komen op hun vakantie. Verschillende personen ontmoeten elkaar daar, tot wanneer op een bepaalde moment blijkt dat de tijd veel sneller gaat dan voordien. Iedereen wordt per uur jaren ouder, waardoor bijvoorbeeld het vallen van de nacht betekent dat bepaalde generaties de ochtend zelfs niet meer zullen halen. Dit vreemde fenomeen lijkt onverklaarbaar maar dwingt alle personages wel om zich aan te passen. Zo wordt Zandkasteel een soort familie-epos dat in fast forward afgespeeld wordt. Begrippen als toekomst worden relatief. Personen die als kind toekwamen op het strand, kunnen die avond zelf al kinderen hebben.
Met deze surrealistische huis-clos hebben Peeters en Lévy zonder twijfel één van hun beste werken gemaakt. 2016 kleurde in het Nederlands al behoorlijk sterk Frederik Peeters. Zandkasteel is daarbij één van de toppers en een uitmuntend kanshebber om in menig eindejaarslijstje voor favoriete strips te belanden. Het is één van Peeters’ handelsmerken om een surrealistisch verhaal niet te laten verzanden in zweverigheid en hoogdravendheid. Integendeel, hij slaagt er steeds in om het verhaal toegankelijk te houden. Zijn heldere tekeningen helpen hem daarbij. Zo leest Zandkasteel als een klassieke strip, met onderhuids een bevreemdende structuur en complexe menselijke relaties.
Zandkasteel is niet Peeters’ enige strip waarbij hij samenwerkt met een neofiet stripscenarist. Na een eerdere, problematische samenwerking met Pierre Dragon voor het drieluik RG, was Pierre Oscar Lévy echter bijzonder positief om mee samen te werken. Peeters kan zelf ook bijzonder sterke verhalen vertellen, waardoor hij elk verhaal naar zijn hand kan zetten en de unieke Peeters-touch kan meegeven.
Sherpa sealde elk exemplaar van Zandkasteel met een dun album van de curieuze Nederlandse auteur Ibrahim R. Ineke. Diens tweede Cahier Noir bevat opnieuw enkele cryptische kortverhalen in zijn typische, losse stijl. Wellicht wil Sherpa op deze manier Inekes werk aan een breder publiek voorstellen. Zelf zien we echter niet meteen de duidelijke link tussen het werk van beide auteurs. Hoe helder en leesbaar Peeters een surrealistisch verhaal kan presenteren, zo ondoorgrondelijk blijft Cahier Noir.
Frederik Peeters bewijst met Zandkasteel voor de zoveelste keer zijn internationale klasse. Tegelijk voegt hij nog maar eens een nieuw facet aan zijn oeuvre toe. Zijn werk is immer leesbaar, maar nooit helemaal hetzelfde. Met zijn werk bereikt hij een breed publiek maar is hij ook een lieveling onder collega-auteurs. Wie kennis wil maken met het werk van Frederik Peeters, is dit one-shot een perfect vertrekpunt.
