“We’re gonna try something new in 2011. We’re going to do a live soundtrack of a movie. ” Met die woorden sloot 65DaysOfStatic 2010 af. Dat bijzondere Silent Running-project raakte zondagavond voor een eenmalige voorstelling het kanaal over. Missie geslaagd: de groep leverde met verve het bewijs af dat ze voor om het even welke soundtrack kunnen gevraagd worden.
Al zouden we nu ook niet meteen met een romantische komedie bij de groep aankloppen. Ook voor deze soundtrack, in opdracht van het Glasgow Film Festival geschreven, tapt de groep uit zijn bekende vaatje, waar daverende drums, gierende gitaren en knisperende en knetterende elektronica een klaterend geheel vormen. Best toepasselijk voor een science-fictionklassieker uit de prille jaren zeventig.
Het is overigens een bijzonder vreemd beestje, dat Silent Running van regisseur Douglas Trumbull. De milieubewuste thematiek sluit nauw aan bij de bekommernissen van 65DaysOfStatic: de vernietiging van de laatste bomen, en hoe een enkeling (Bruce Dern) dat probeert te vermijden. Het is ernstige materie voor een science-fictionfilm, maar Trumbull werkte dan ook al eerder mee aan Kubrics 2001: A Space Odyssey, waaruit hij ongebruikt materiaal putte voor scenes rond Saturnus.
Een ideeënfilm dus, zonder plaats voor ruimteveldslagen of andere epische ongein. De film focust op de daden en gedachten van Dern en de drie robotjes die hem gezelschap houden. Het zorgt voor een schaarste aan dialoog die 65DaysOfStatic alle ruimte geeft om in te vullen. En dat gebeurt in twee grote kleurgroepen.
Ruimtescenes, woudscenes,… krijgen een bombastische grandeur mee. Dat is het 65DaysOfStatic van de explosies, van de lavahete noise-erupties en drums als vuurwerkexplosies. Dan voelt Silent Running wat aan als een gigantische space-opera van War Of The World-achtige proporties: een en al klagende gitaren, hamerende piano’s en onsubtiele crescendo’s. Het is op het randje van het goedkoop sentiment, maar het blijft smaakvol, en vooral: passend. Wat wegdrijvend van zijn archetypische geluid richting klassiekere compositiestructuren, laat het vooral een muzikaal begaafde groep horen die in dienst van de film kan spelen.
Interessanter wordt het echter in de meer intimistische scenes, wanneer Paul Wolinski, de elektronicaman van de groep, het voortouw neemt. Dan krijgen we aan Fuck Buttons verwante futuristische glitchgeluiden, door de rest van de groep spaarzaam aangevuld. Het is de combinatie van beide sferen — die elkaar soms vrij bruut afwisselen — die de kracht van dit project uitmaken. Waar de plot van de film zonder ondertitels slechts van ver is te volgen, is de muziek veelzeggend genoeg om te blijven intrigeren en boeien.
En dus levert 65DaysOfStatic hier goed werk af; niet zo’n splinterbom als hun normale live-optredens, niet zo overrompelend als hun plaatwerk, maar als dit een open sollicitatie was om eens gevraagd te worden voor origineel soundtrackwerk, dan één die in het mapje “wervingsreserve” mag.
65DaysOfStatics soundtrack van Silent Running verschijnt later dit najaar op cd.
