Tien complexloze gitaarnummers. Uiterst meeknikbare melodieën, sympathieke backing vocals en een behoorlijk charmant hoesje. Probeer het Gentse Arquettes maar eens niet in de armen te sluiten.
Dit najaar werkte Arquettes zichzelf in de kijker door een stoet Bekende Gentaars op te trommelen voor de clip bij single "Gutters". Geen slechte zet: niet alleen bleek regisseur Nic Balthazar in staat de cast, met koppen als Marc Reynebeau, Ivan De Vadder en Siegfried Bracke, op een respectvolle manier in de zeik te zetten, het leverde de band de aandacht en daarmee samenhangend de erkenning op die het viertal stilaan verdient.
Drie jaar geleden al verscheen immers een titelloze EP waarmee Arquettes zichzelf even liet opmerken als een in de gaten te houden bandje. Sindsdien is het gezelschap rond songschrijver Koen Wijnant dermate gegroeid dat gerust gesteld kan worden dat het de verwachtingen die her en der de kop opstaken, zonder noemenswaardige problemen ingelost worden.
Klonk Arquettes toen nog enigszins middle of the road, zoals veel beginnende bandjes doen, dan kan ondertussen van een eigen geluid gesproken worden. Eentje dat, zoals in openingstrack "Loins", een denderende gitaarriff, die zowaar onwillekeurig aan "Holiday In Cambodia" van Dead Kennedys doet denken, koppelt aan gedreven refreinen en lieflijke backing vocals.
Ook het eerder vermelde "Gutters" behoort tot de prijsbeesten van Arquettes. Wisten we het aanvankelijk niet zo heel goed met deze song, dan is het riedeltje ondertussen deel gaan uitmaken van de collectie deuntjes die dagenlang te pas en te onpas door het hoofd komen spoken. En dat blijkt de grootste troef te zijn van de band: het af en toe de kop laten opsteken van een simpel elektronisch melodietje — zoals in "Sleep One Thousand" — dat de riffgedreven songs een lichte toets meegeeft.
Niet dat de zwaarmoedige kant ergens de overhand dreigt te nemen, laat dat duidelijk zijn. Arquettes lijken wel een postmoderne uitloper van de slackers van enkele generaties geleden. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat in "Hearts Out" echo’s van Pavement, Fountains Of Wayne en gelijkgestemde nerdy-whatever-poprockers terug te vinden zijn.
Wat geen slechte zaak is. Af en toe een fris bandje dat pretentieloos in minder dan een half uur tien aangename songs voortbrengt, dat is wat nodig is om de wereld in balans te houden. Natuurlijk is de kans klein dat het resultaat voor de eeuwigheid is, maar zelfs dat hoeft geen nadeel te zijn. Het is dankzij platen als Wave On dat de oude zakken van morgen zinsneden als "weet je nog, dat najaar van 2010" met een nostalgische grijns op het gezicht zullen kunnen uitspreken, over een jaar of heel wat.
Arquettes speelt op 26 februari op ABBota.
