The Tallest Man On Earth stond hier al een eerder in “the round thing” (Rotonde, nvdr), maar heeft na zijn geweldige doortocht op Pukkelpop eerder dit jaar geen moeite om nu de Orangerie uit te verkopen. Ongelooflijk hoe Kristian Matsson op zo’n korte tijd gegroeid is.
Als voorprogramma krijgen we Idiot Wind, laatste nom de plume van Amanda Bergman, die u misschien beter kent als Hajen of Jaw Lesson. We hebben de indruk dat de Zweedse — misschien door de vele naamswijzigingen — moeite heeft om echt, euh, naam te maken. Onterecht, want met haar soulvolle liedjes en elektrische piano doet ze ons meermaals denken aan Cat Power. Klein detail: blijkbaar zou ze verloofd zijn met Kristian Matsson. Josh Ritter bracht hier een tijdje terug ook al zijn vrouw Dawn Landes mee naartoe, een nieuwe trend lijkt in de maak en aan de eenzame uurtjes op de tourbus komt ook een eind. Maar goed, muziek, daarvoor zijn we hier.
Wanneer The Tallest Man On Earth het nog onverlichte podium betreedt, is het moeilijk denkbaar dat hij voor de massaal op elkaar gedrukte handen nog iets kan misdoen. Matsson roemt het Brusselse publiek als het beste dat er is en dat komt vooral omdat het, belangrijker nog dan te juichen, muisstil kan zijn. Wanneer we met z’n allen niet boven het geluid van een vallend plastic bekertje uitkomen, zijn de songs zo veel mooier. En wanneer het ritmisch geklap door Matsson op neegeknik wordt onthaald, corrigeert u meteen. Op een overijverige fotograaf na, die de Zweed even op zijn plaats zet, gedraagt u zich voorbeeldig.
Matsson zelf valt vooral op door zijn angstaanjagend goed gitaarspel en zang. Hij staat zo zuiver te spelen dat het bij momenten te clean lijkt, alles gaat zo makkelijk dat we ons de vraag stellen: is dit nu al routine? Want hoe TTMOE ook ronddanst, van gitaar wisselt of met de timing van elk nummer speelt: de beginfase van dit concert vertoont geen enkel foutje, wat een optreden vaak zo interessant maakt. Nummers als “Burden Of Tomorrow” of “Pistol Dreams” worden perfect vertolkt maar dringen niet helemaal tot ons door. Het is pas na “Love Is All”, vijf nummers ver, dat het ijs echt breekt.
”I’m sorry if I seemed angry”, geeft hij tussen het veelvuldige stemmen van zijn gitaren mee, “I’m not, it’s just a song”. Dat is het grote verschil met enkele maanden geleden: Matsson heeft zich ontpopt tot een spraakwaterval terwijl hij in augustus vooral nog onder de indruk was van de nokvolle Chateau op Pukkelpop. Terwijl hij achter de piano kruipt voor een alternatieve versie van “Like The Wheel”, prijst hij het in de Rotonde spelende Ratatat en neemt het op voor de landgenoten van Roxette: “my songs are not deeper than theirs”. Ook opvallend maar niet onlogisch: het wederzijdse respect dat Idiot Wind en TTMOE elkaar toewerpen vanavond.
Na een uur sluiten twee knappe songs van op Shallow Grave, “The Gardener” en “Where Do My Bluebirds Fly?”, de set af. In een logische bisronde tapt de troubadour uit zijn nieuwe ep, Sometimes The Blues Is Just A Passing Bird: “The Dreamer” en “Thrown Right At Me” in een knap en intiem duet met Idiot Wind. Misschien moesten die twee maar eens samen iets doen, op plaat dan. Het zou ons in ieder geval nog meer doen uitkijken naar de nieuwe doortocht in mei, bevestigd door Matsson. Voor vanavond: een prima concert waarbij The Tallest Man On Earth meer dan bevestigt als een van de beste singer-songwriters van het moment. Van “c’etait bien” tot “’t is een sweetie pie”: daar was gisteren iedereen — man of vrouw, jong of oud, frans- of nederlandstalig — het over eens.
