Er is de laatste tijd heel wat inkt gevloeid voor The Tallest Man On Earth. Kristian Matsson bracht eerder dit jaar het gesmaakte The Wild Hunt uit, werd een van de revelaties op Pukkelpop en bevestigde in november in de Botanique. Ook deze EP doet niets af aan de relevantie van de artiest.
Toegegeven, Sometimes The Blues … heeft hier een tijdje rondgeslingerd voor het opgepikt werd, kwestie van een indigestie te vermijden. Maar het is interessant om zien dat ook deze EP vanuit datzelfde uitgangspunt ontstond. Tijdens het touren nam Matsson een pauze om enkele nummers in te blikken die tussen de festivals en concerten door rustig konden rijpen. Het zijn dus geen songs die de tracklist van The Wild Hunt niet haalden, maar vormen een apart geheel. Doordat ze on the road ontstaan zijn, krijgen we een Tallest Man te horen die melancholischer en ingetogener dan ooit klinkt.
Tijdens het recente concert in de Botanique werd “Like The Wheel” nog aangekondigd aan de hand van de cover van deze EP: het zicht vanuit Matssons keuken, zijn thuis in Zweden, wat hij nog het meest van al mist. Tussen de ondertussen gekende gitaartokkels door mijmert en dagdroomt TTMOE: “Oh My Lord, why am I not strong / Like the wheel that keeps travellers travelling home / Like the wheel that will take you home”. We zweren dat we zijn hond horen blaffen op de achtergrond.
Een van onze favoriete live-nummers is tegenwoordig “Thrown Right At Me”, op het podium als duet gebracht met Amanda Bergman, die als voorprogramma Idiot Winds mee de zalen afschuimt. Mooi om te zien hoe hun lippen op enkele centimeters van elkaar een micro delen en de stemmen bij elkaar houvast zoeken. Het degradeert deze EP versie bijgevolg tot tweede keuze en het zou niet slecht zijn mochten Matsson en Bergman (die verloofd zijn, nota bene) er eens over nadenken om samen enkele nummers, of een hele plaat zelfs, in te blikken.
”The Dreamer” is het eerste en enige nummer waarin Matsson een electrische gitaar gebruikt, wat pas opvalt als je er echt op let. De sfeer van deze EP blijft immers intact: “I’m just a dreamer but I’m hanging on”, vat de Zweed samen, terwijl hij de vogels en de ondergaande zon bezingt. Al is het maar voor vijf songs — u hebt ook nog de weinig verrassende maar daarom niet minder mooie “Little River” en “Tangle In This Trambled Wheat” te goed — of zeventien minuten: droom gerust even mee.
Wie te laat tickets bestelde voor het concert in de Botanique, krijgt een herkansing op 20 mei 2011, wanneer The Tallest Man On Earth tijdens Les Nuits Botanique in het Koninklijk Circus staat.
