Het West-Vlaamse Tomàn bracht begin vorig jaar hun
derde langspeler uit en die werd andermaal op niets dan lof
onthaald door de binnenlandse pers. De programmeurs van de AB
maakten dus een logische keuze toen ze Belgiës postrock-hoop in
bange tijden deze Domino-dag lieten openen. Die laatste worp van
hen, ‘Where Wolves Wear Wolf Wear’, was meteen ook waar hun passage
zondag volledig rond draaide. Een conceptplaat over beren, uilen,
wolven en de natuur samengegoten in één track van om en bij de drie
kwartier. Achter de band werden bijhorende visuals geprojecteerd,
aangevuld met flarden tekst. Helaas waren die indrukwekkender dan
de set zelf. Tomàn opende snedig, maar ondanks hun ijzersterke
live-reputatie slaagden ze er niet in het publiek te blijven
boeien. Naar het einde toe wisten ze nog een matige climax te
creeëren, maar meer dan aardig kunnen we het niet noemen.
Three Trapped Tigers dan, een band die
pretendeert postrock met elektronica te combineren. Al viel ons dat
niet meteen op. Fuck Buttons zou later op de avond bewijzen dat het
beter, spannender en geiler kan. Eén nummertje lang wist het
drietal ons te bekoren, dat had vooral te maken met de dubstepbeats
die subtiel en onderhuids aanwezig waren. Verder stonden we een
beetje verveeld toe kijken. Melodieus op bijna geen enkel moment
hoogstaand en ook verre van boeiend. Ons gezelschap wist echter wel
nog iet of wat positief uit te roepen: ‘dien drummer had me bij
mijne neus ze’.
Mount Eerie was de eerste band waar we
ongemeenhard naar uit zagen. ‘Wind’s Poem’ wist ons de afgelopen
maanden al ettelijke keren van onze sokken te blazen (hebt u hem?).
Om onze vermoeide voeten wat te sparen voor de twee kleppers die
nog komen moesten besloten we ons neer te vleien in de zeteltjes
boven. Al leek dat achteraf gezien niet de slimste beslissing te
zijn. Het geluid, vooral de stem van de zanger, kwam verre van
zuiver over en het album bleek live toch minder goed te werken dan
als achtergrondmuziek op ons krappe studentenkamertje. Met alle
gevolgen van dien, maar we hebben alvast een heerlijk dutje gedaan
dat ons volledig klaarstoomde voor Fuck Buttons en
65daysofstatic.
AB hield die avond zijn tijdschema goed in de gaten en zo trad
Fuck Buttons slechts enkele minuten over acht aan.
De set werd geopend met een dreun van jewelste, die uitmondde in
een uitstekend ‘Surf Solar’. Oorverdovend en onvermoeibaar gingen
de twee Engelsmannen hun batterij elektronica en keyboards te lijf.
Na een bijzonder sterke opener stortte de set echter in elkaar en
kregen we vooral ietwat makke versies van de hoogtepunten uit hun
vorig (overigens uitstekend) album te horen. Een slecht geluid en
een te hoog volume zorgden ervoor dat finesses verloren gaan en de
grote zaal werd ondergedompeld in een zee van noise. Fysiek ongemak
door zoveel lawaai verplichtte ons om enkele ogenblikken voor het
einde naar buiten te vluchten voor een hap frisse lucht en vijf
minuten verdiende stilte. Een gemiste kans voor een band die op
plaat nochtans bewees bakken vol talent te bezitten.
Van bij de eerste tonen van de show van deze sympathieke Engelse
jongens, werd duidelijk waarom het publiek vandaag massaal was
afgezakt naar Brussel. 65daysofstatic, tot voor
enkele jaren een relatief onbekende groep, toonde zich tijdens de
intro als een schuimbekkend monster dat, bewapend met zijn
ratelende beats en wilde gitaren, op bloed uit was. De kerels
lieten zien dat zij hun instrumenten beheersen en de toeschouwers
gingen massaal uit hun dak. Hoogtepunten van de avond waren onder
andere de oude favoriet ‘Await Rescue’ en de nieuwe single ‘Crash
Tactics’. De bloeddorstige houding bleek echter vooral een pose en
over het algemeen maakte de band een wat minder goede indruk. Heel
wat oudere nummers, zoals ‘Retreat! Retreat!’ en ’65 doesn’t
understand you’, klonken jammer genoeg routineus en op momenten
zelfs saai, en het nieuwe materiaal maakte soms een rommelige
indruk. Het obligate bisnummer ‘Radio Protector’ kon slechts weinig
goed maken. Heel de zaal stond echter van voor tot achter en van
begin tot eind in de fik, en de menigte reageerde uitzinnig op elk
geluid dat uit de boxen knalt. Ietwat teleurgesteld keerden we
terug naar huis, al lijken we wel de enigen. Succes is een vreemd
beestje en schijnt 65daysofstatic alvast weinig of geen goed te
doen. Of ligt het toch aan ons, want wie zijn wij om een tjokvolle
AB tegen te spreken?
‘We Were Exploding Anyway’ van 65daysofstatic verschijnt op
26 april bij Hassle Records.
