Tel wave, rock en dance bij elkaar op en maak er een mooie ratjetoe van: dat dat recept nogal uiteenlopende resultaten kan opleveren, bleek uit de jongste editie van Now Series in de AB. We zagen veelbelovende dancerock, rotslechte punkwave en een M83 dat zich duidelijk geen richting weet te geven en dan maar als een gek van het ene in het andere uiterste viel.
Bij The Whip houden ze duidelijk van feestjes bouwen. Het viertal uit Manchester heeft er duidelijk zin in en levert strakke elektrorock die meer dan eens leentjebuur bij Depeche Mode is gaan spelen. Net als I Am X weet het echter ook een goeie scheut pop door zijn dansbaar mengsel te gieten. Het weinig talrijke volk (zomerdag, meneer, en het is nog vroeg) lust er dan ook pap van en gooit de ledematen lustig los. Wanneer bij afsluiter “Trash” (slogan: “I just wanna be trash”) enkele losgeslagen zotten zich ook nog even op het podium manifesteren, weten we het zeker: festivalvoer dat het op Pukkelpop niet slecht zal doen.
Willen we deze zomer echter liefst nergens tegenkomen: Prinzhorn Dance School. Het trio rond Tobin Prinz en Suzy Horn werd getekend door het hippe label DFA, maar laat u daardoor niet misleiden. De groep brengt eenvormige, snoeiharde punk waar maar weinig funk in zit en na twee nummers is dit optreden dan ook al strontvervelend. Tel daarbij dat het volume zo hard stond dat het pijn deed aan je oren, en u kunt niet geloven hoe snel wij ons discreet achteraan de club gingen posteren. Te vergeten, en snel.
”Hoe zou dat voelen; weten dat je met je vorige plaat je top hebt bereikt en dat je huidige daar niets meer aan toevoegt?” De vraag welt spontaan op vanavond, Antony Gonzalez van M83 heeft ongetwijfeld het antwoord. Op geen enkel moment weet hij de intense sfeer van het knappe Before The Dawn Heals Us uit 2005 opnieuw op te roepen. De Fransman slaagt er niet in spankracht te brengen in een set die voortdurend switcht tussen energiek en dansbaar en etherische soundscape. Door te vergeten een logische opbouw in de nummers te steken, vallen zweverige songs als “Too Late” volledig door de mand en worden ze niets meer dan weinigzeggende sfeerschepping.
Wanneer Gonzalez dan de wat meer hitgevoelige kant van het recente Saturdays=Youth aansnijdt, begraaft hij die onder een wazige laag zodat de “Born To Run”-achtige intro van “Graveyard Girl” niet helemaal tot zijn recht komt. De eightiespop van “Kim & Jessie” ondergaat een zelfde lot; dit is pop die geen pop durft zijn. Na het oeverloos aanemmerende “Highway Of Endless Dreams” trekt “Don’t Save Us From The Flames” het lamlendige tempo gelukkig nog eens omhoog
Pas bij afsluiter “Couleurs” klikt alles echt goed in elkaar. De diepe baslijn en synths zijn wel heel erg gepikt van — daar zijn ze weer — Depeche Mode, eindelijk bouwt de groep haar nummer goed op zoals het moet. Nu zou de groep moeten binnentrappen met nog wat knappe nummers van haar vorige plaat. Er volgt echter niets; voor zoveel volk gaat de groep geen bisnummers doen. Misschien was dat best en was het kalf al verdronken, net zo goed had Gonzalez hier iets kunnen rechtzetten. Een gemiste kans.
We houden nog een slag om de arm, de kans is groot dat M83’s avonds laat na een hete festivaldag live wel kan werken. Dan zal er echter grondig aan de setopbouw moeten gewerkt worden, en mag er met iets meer overgave en iets minder opzichtige pose gemusiceerd worden. Laten we mild zijn en Gonzalez deze herkansing gunnen. Op een Dour dat dringend nog wat aantrekkelijke namen op zijn affiche nodig heeft, bijvoorbeeld?
