De grens tussen fantastisch en waardeloos is bij M83 vaak flinterdun geweest. “Anything we create today is going to end up being space junk at one point anyway”, getuigt frontman Anthony Gonzalez tijdens de press release van Junk. En daar lijkt hij op het nieuwe album alvast vrede mee te nemen.
Waar M83 met zijn titelloze debuutalbum begon als een onstuimige ster aan de elektronische muziekhemel, kondigde opvolger Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts het begin aan van een heuse interstellaire trip. Als het goed was, was het prachtig; als het even te ver ging, knepen we een oogje toe. Voor Saturdays=Youth werd een landing gemaakt in de jaren tachtig. Meedrijvend op de revival van shoegaze en dreampop, groeide “Midnight City” drie jaar later uit tot een wereldhit. Dezelfde nostalgische hartstocht staat opnieuw centraal in Junk, al drijft Anthony Gonzalez het nu allemaal nog wat verder.
De eerste single “Do It, Try It” maakt dat pijnlijk duidelijk. De opener van het nieuwe album overschrijdt met zijn synthpopgehalte, supermarktlyrics en Seinfeld-slapbass elke grens die een muziekminnend mens zichzelf stelt. “Go!” is meteen een tweede knaller. Het doet bijna pijn om toe te geven, maar het t.A.T.u.-geïnspireerde refrein werkt aanstekelijk. Eenzelfde feelgood-funk komt later terug tijdens “Road Blaster” en “Laser Gun”, al slagen zangeres Mai Lan en een typisch Air-gitaartje erin die laatste een diepere laag te geven.
De instrumentale intermezzo’s op Junk zijn vanuit artistiek oogpunt interessanter. “The Wizard” roept herinneringen op aan Boards of Canada en is een welgekomen streepje mystiek op een muur vol glitterverf. “Moon Crystal” en “Tension” vormen op hun beurt een perfect geslaagde interpretatie van tv-jingles uit de jaren tachtig. Doorheen hedendaagse productietechnologie klinkt dat soms wel bevreemdend. Of net hilarisch. Alleszins vergt het een aardige dosis ironie om Gonzalez overal te blijven volgen.
Als derde compartiment van het album is er de te verwachten portie melodrama. De progressie van “For The Kids” sluit af op een moll-dur-akkoord, alom herkenbaar sinds “I Believe I Can Fly” van R. Kelly. Vergezeld van een zeemzoete saxofoonlijn en een monoloog van een zesjarig meisje kan de saus er niet kleveriger op worden. “Solitude” biedt weerwerk en is met zijn arrangement en afwijkende structuur een creatief hoogtepunt op het album. Dat het in het Frans allemaal wat geloofwaardiger klinkt, getuigt “Atlantique Sud”, een lieflijk duet tussen Gonzalez en Mai Lan. Afsluiter “Sunday Night 1987” zorgt voor de vredige duisternis na een veel te fel licht.
Al bij al klinkt Junk als de perfecte soundtrack voor een Disney-film. Doorheen de feelgood-EDM en de emotionele overdadigheid zijn er enkele bescheiden hoogtepunten. Toch lijkt Anthony Gonzalez met zijn jarentachtignostalgie in een verloren positie te zitten en zal hij verder moeten zoeken dan Steve Vai en Beck voor een nieuwe creatieve impuls. Waar vroeger het fantastische nog de bovenhand had, is het merendeel van M83’s nieuwe werk zijn albumtitel waardig. Als het goed is, wordt er even geknipperd; als het nog maar eens te ver gaat, houden we de ogen liever gesloten.
