Shoegaze voor gevorderden, was het ooit, maar na de nachtelijke koortsdroom die Before The Dawn Heals Us was, schoof Antony Gonzalez meer en meer op richting jaren tachtig. Op Werchter schipperde hij met zijn M83 tussen die twee uitersten.
Dat levert een erg schizofrene, maar enthousiast onthaalde set op. Hoewel M83 afgelopen herfst met Hurry Up, We’re Dreaming een véél te langdradig album uitbracht, katapulteert het gezelschap vandaag de Marquee moeiteloos de ruimte in met epische synthrock.
Na wat Frans bewegingstheater op “Intro”, wordt met “Teen Angst” meteen stevig uitgepakt. “How fast we run”, prevelt Gonzalez, terwijl rond hem een drummer, toetsenist en gitarist een storm opwekken. M83 houdt van elektronica: als was hij Jean-Michel Jarre stapelt Gonzalez synthlijn op synthlijn, en meer eighties dan in “Reunion” wordt dat niet. Jonge toehoorders die dat decennium waarschijnlijk niet eens meer hebben meegemaakt slikken het gretig, en niet voor het laatst verandert de plankenvloer in een trampoline.
Nochtans is het geen evidente set die M83 speelt. Meezingbaar materiaal als “Graveyard Girl” of “Kim & Jessie” wordt op stal gelaten, ten voordele van waziger werk van de recente dubbelaar Hurry Up, I’m Dreaming of de Daft Punkcover “Fall”. Al moet het wel gezegd dat de nieuwe nummers op het podium heel wat overtuigender klinken dan op plaat.
En natuurlijk heeft dat gecontesteerde album één troef die op de voorgangers ontbrak: een hit. Een welgemikt “Midnight City” zorgt voor zo’n uitzinnige reacties dat nog voor het nummer voorbij is een ongelovig “thank you” volgt. En dan moest de saxsolo nog komen, die zo uitbundig wordt onthaald dat zelfs Clarence Clemons zaliger er van zou hebben opgekeken.
Ook een uitgebeend “We Own The Sky”, dat het van een diep contrast moet hebben, laat zich als hoogtepunt in een algemeen sterke set opmerken. De overdaad van Hurry Up, We’re Dreaming is bij deze vergeven, Gonzalez. Maar gebaldheid lijkt het codewoord waarmee M83 gediend is. Een trip naar outer space wordt nu eenmaal dodelijk saai, na verloop van tijd. Als de band daarmee rekening houdt, dan kan dit de start zijn van een ferm hoofdstuk in de carrière van het Franse gezelschap.
