Twee jaar geleden tourde The Jesus And Mary Chain uitgebreid én succesvol met debuutplaat Psychocandy. Onder meer op Best Kept Secret en Lokerse Feesten lieten de herenigde broers Jim en William Reid een verpletterende indruk na. In de AB deden de heren meer dan een geschiedenislesje geven. Ook de nummers van Damage and Joy, hun eerste nieuwe plaat in negentien jaar tijd, konden meer dan bekoren.
Van My Bloody Valentine en Dinosaur Jr. over Black Rebel Motorcycle Club tot A Place To Bury Strangers en pakweg het überhippe DIIV: het lijstje met bands die beïnvloed werden door de Schotse postpunk/shoegazelegende is niet alleen verscheiden, maar ook haast oneindig. Zeggen dat de broers Reid muziekgeschiedenis schreven, is dus een understatement. In de AB merkten we logischerwijs vooral veertigers en vijftigers op, uitgezonderd hier en daar een verdwaalde twintiger zoals ondergetekende. We zouden echter nog meer jong grut deze legendarische band kunnen aanraden, zeker met een concert zoals dat van dinsdagavond.
Even kort recapituleren: in de jaren tachtig en negentig wisten Jim en William Reid als geen ander uit — op hun beurt — gestolen invloeden (The Velvet Underground, The Stooges en The Shangri-Las, maar ook Phil Spector) een uniek geluid te boetseren. Hun mix van — kort gezegd — popstructuren en withete stofzuigergitaren was een samenvatting van zo’n 30 jaar popgeschiedenis. De schoonheid van noise werd hun handelsmerk. Let maar eens op een nummer als “Some Candy Talking”: onder de lagen ruis en feedback zit een bloedmooie melodie verborgen.
Het was op zich al een mirakel dat de broers in 2007, acht jaar na de split van de band, weer samen op een podium stonden — je zou voor minder als Scarlett Johansson “Just Like Honey” komt meezingen. Niet toevallig speelde de actrice mee in Lost In Translation, waarvoor hun bekendste nummer opnieuw opgerakeld werd. Neen, die klassieker is zelfs niet het hoogtepunt van de set in de AB, evenmin “April Skies” of “Head On”. Die twee laatste nummers komen in het begin van de set aan bod en daarin wordt nog iets te veel op automatische piloot gespeeld.
Er zijn immers voldoende andere toppers. Om te beginnen de nieuwe nummers: “Always Sad” (héérlijke fuzzpop met gastzangeres), een gewoon lekker rockend “Mood Rider” (lijkt wel al 25 jaar geleden geschreven) en “All Things Pass” (bijna pure rock-’n-roll). Stuk voor stuk ijzersterke songs waarin de noise van weleer wordt ingeruild voor een poppy geluid. Maar er is genoeg lawaai. Zo brengen het van Honey’s Dead (1992) afkomstige “Far Gone And Out” en het nog oudere én zinderende “Blues From A Gun”, te vinden op Automatic uit 1989, pas echt vuur in de set.
Hoe gaat het er aan toe op het podium? Vrij stoïcijns. Akkoord, de vijf heren zullen nooit festivalentertainers worden. Ook de setting is vrij sober: enkel een diepblauwe lichtgloed overheerst. De muziek doet immers het echte werk, ook later in de set: zo zijn er een subliem “Halfway To Crazy” en verschroeiend “Reverence”, dé hoogtepunten net voor de toegift. Terwijl we samen met Jim Reid “I wanna die just like Jesus Christ / I wanna die on a bed of spikes” schreeuwen, haalt zijn broer en gitarist William in dat laatste nummer alles uit zijn Orange-versterkers.
En wat een slotoffensief: naast “Just Like Honey” nagelen “You Trip Me Up”, “The Living End” en “Taste Of Cindy” iedereen volledig aan de grond. De schitterende afsluiter “War On Peace” bewijst nog maar eens dat de band ook met nieuw materiaal kan scoren. Dat nummer is wederom een aangename verrassing, maar tevens een bewijs dat de band zijn tweede adem heeft gevonden. The Jesus And Mary Chain deed meer dan hun befaamde stofzuigersound, Stooges-punk, britpop of proto-shoegaze herleven, hun sound blijft ook vandaag meer dan relevant. Over recentere bands gesproken: misschien moeten de fans van het eerste uur zich eens wagen aan Newmoon, Partisan en Double Veterans?
