Of ie het nu graag heeft of niet: elke rockrecensent zal moeten toegeven dat The Jesus And Mary Chain meer groepen heeft beïnvloed dan u en ik kunnen bevroeden. Of zo’n legendarische groep je op zijn reünietournee ook daadwerkelijk van de sokken blaast is natuurlijk een andere zaak
Elke generatie heeft recht op zijn Nirvana. Midden jaren tachtig was het The Jesus And Mary Chain die onze jeugd en die van duizenden andere kids op muziek zette. De band, opgetrokken rond de Schotse broertjes Reid, herdefinieerde met haar debuutplaat Psychocandy op een volstrekt unieke manier het begrip ’wall of sound’. Het was een absolute nachtmerrie voor ontelbare bezorgde ouders.
Net zoals The Stones het hun twee decennia eerder voordeden, hadden de broertjes Reid immers vuile manieren te over. De Reids en co waren terminaal hip, namen in interviews geen blad voor de mond, beroerden inzake drugs, seks en tienerangst de juiste, gevoelige snaren bij talloze puistige pubers en klokten hun concerten, die verdronken in de feedback, heel slim af op twintig minuten.
Uiteraard zit er een mensenleven tussen 1985 en 2007. Toen de groep, na hoogvliegers als Darklands (1987) en Honey’s Dead (1992) het eind jaren negentig voor bekeken hield, was daar niemand echt rouwig om. En toch. Waren die van The Mary Chain niet duidelijk te horen in bands als Black Rebel Motorcycle Club? En hadden zelfs hippe groepjes als Bloc Party niet goede woorden over voor de peetvaders van de shoegaze?
Opvallend veel stijlvol geklede tieners én oudere jongeren vatten op het Spaanse Summercase-festival dus post voor wat al bij al een licht teleurstellend reünieconcert betrof. Schetst u bijvoorbeeld onze verbazing toen William Reid, de levende zenuwinzinking voor elke kapper, na tien jaar plots een buikje bleek te hebben! Ook zanger Jim Reid was merkbaar verouderd. Maar passons, we kwamen voor de muziek, nietwaar? Helaas bleek uitgerekend dat niet zo vanzelfsprekend.
Om te beginnen moet iemand de gebroeders Reid eens dringend zeggen dat de meegebrachte huurlingen op ritmegitaar, bas en drums muzikanten van het derde knoopsgat zijn. Waar zijn die heerlijke tegendrums uit de hoogdagen gebleven, die snijdende ritmegitaren, die bas die pompt als een veel te hoge bloeddruk? Waar? Ook hun geluidsman mag ontslagen worden: waar een optreden van The Jesus And Mary Chain tot halfweg de jaren negentig een feest van delay- en distortionpedaaltjes voor de oren was, draaide hun huidige PA-er onbegrijpelijkerwijs alle fijne knopjes naar links. Een en ander resulteerde in een voor The Mary Chain ontstellend clean geluid: geen verzopen kat-sound meer maar een braaf overdrivegeluid.
Tot zover het slechte nieuws: over de setlist was immers wél grondig nagedacht. Jim en William Reid selecteerden een slimme selectie van hun grootste hits: van nummers als "You Trip Me Up" en "Just Like Honey" uit het al twintig jaar niet meer live gespeelde Psychocandy, over meezingers als "Sidewalking" en "Happy When It Rains" tot zelfmoordhymnes als slotnummer "Reverence", het zat er allemaal in.
Bovendien verknoeiden de sessiemuzikanten nu ook niet élk nummer: in "Catchfire" klonk nog altijd duidelijk genoeg de beroemde helicoptersound door, terwijl "Between Planets" nog steeds lekker staccato klonk. Bovendien is Jim Reid nog altijd de coolste zanger van West-Europa en speelt William Reid nog steeds gitaar alsof er prikkeldraad in de lucht hangt.
Heuglijke nieuws bovendien: de twee nagelnieuwe songs klinken als The Jesus And Mary Chain grand cru: Phil Spector, The Beach Boys en The Stooges vechten nog steeds om het mooiste melodietje, wat bepaalde verwachtingen schept voor het nieuwe album. Het is altijd mooi om vast te stellen dat je absolute jeugdhelden toch ergens overeind blijven. Of hoe nostalgie soms regelrechte kwaliteit genereert.
