Enkele jaren na de tegenvallende tweede plaat, werd de verrijzenis van Austra als bij wonderlijk toeval op Paaszondag live gevierd. Onder leiding van een glashelder zingende en olijk in het rond springende Katie Stelmanis woekerde een degelijke voorstelling van het nieuwe materiaal uit tot een mini-rave met radicaal verbouwde ouwe.
In tegenstelling tot wat deplorabele krantenkoppen de laatste maanden laten veronderstellen, is er in onze wereld nog plaats voor Future Politics. Die brachten het Canadese collectief Austra als paasbeloning richting Brussel. Niet alleen als titel van hun puike derde langspeler — een return to form na de teleurstelling Olympia geheten — die ze in Brussel publiek kwamen voorstellen, ook als label dat op de zaal geplakt kon worden: bont gevuld met een band die het niet zo nauw neemt met trends of genderrollen en een vrolijk vierend queer-minded publiek.
Hoewel de AB Box niet volledig gevuld raakte, heeft Austra als kleine band uit de underground al een stevige fanbasis opgebouwd. Er hoefde dus nog maar één voet de bühne op om een warme verwelkoming te krijgen, en toch stak de set als een voorzichtige introductie van wal met een nauw bij de studioversie aanleunende opvoering van de eerste vier nummers van de jongste plaat. Deze etaleerden wat het publiek maar al te goed al van tevoren wist: dat Stelmanis een serieus mondje zingen kan (die hoge noten in “Utopia”!), dat Austra zijn publiek fluks in beweging krijgt (die beat van “Future Politics”!) en dat de band enig experiment niet schuwt (die verrassend kronkelende compositie van “I’m A Monster”!).
Na de introducerende suite begon de band gaandeweg meer en meer buiten de lijntjes te kleuren. Ze lieten zo blekere albumtracks als “Freepower” en “Gaia” tot volwaardig zaalmateriaal uitgroeien en begonnen wat ouder materiaal in de mix te gooien, dat mooi aan de sfeer van de set aangepast werd. “Home” kreeg een dansgevoelig jasje aan met een subtiele discoprint, wat het puik liet aansluiten bij “I Love You More Than You Love Yourself”, het meest popgevoelige nummer dat tot nog toe uit de Austra-stal liep. Het fungeerde als het orgelpunt van het tweede luik van de set, dat erop mikte én erin slaagde om het opgewarmde publiek in volle feestmodus te krijgen. Deze werd verder aangewakkerd door de warme band die Katie Stelmanis met de zaal opbouwde; niet via voorgekauwde bindteksten, maar door een groot deel van de set op de voorste rand van het podium door te brengen. Naarmate de avond vorderde, sloeg ze zelf steeds joliger aan het dansen in repliek op de lustig voguende Ryan Wonsiak.
Op weg naar de eindmeet dook Austra glansrijk de kaart van het experiment. Als tegenpool voor een radiovriendelijker segment werd debuutsingle “Beat And The Pulse” omgebouwd tot een opzwepende mix van italohouse en darkwave die de AB in lichterlaaie liet slaan. De reguliere set werd afgesloten met een even zwaar vertimmerd “The Villain”, in kruisbestuiving met de techno-experimenten van de Habitat-EP. Het titelnummer daarvan beukte bezwerend de bisronde in gang. Om de laatste stop van de tour te vieren, mocht daar op verzoek van de crew en tot groot jolijt van de aanwezigen nog eens een “Darken Her Horse” aan te pas komen, alvorens de avond met “Hurt Me Now” tot een dramatisch geladen einde kwam. Na een paar zoekende jaren kwam Austra sterk terug met Future Politics, wat live in de overtreffende trap gevierd werd. Intelligente, genre-overschrijdende alternopop die op scène tot een doordacht opgebouwde viering herwerkt wordt; als dit de toekomst van muziek is, dan zitten we op dat vlak tenminste al op het juiste pad.
