99 min. / USA
De openingsscène is allicht één van de beste die u dit
jaar te zien zult krijgen: John Travolta komt langzaam maar zeker
in focus terwijl hij een monoloog houdt over de hedendaagse cinema,
en het gebrek aan goede scenario’s in Hollywood. Als ster en
producer van ‘Battlefield Earth’ vind ik dat getuigen van lef, maar
goed.
Travolta blijkt de gijzelnemer te zijn van een twintigtal mensen in
een bank, schijnbaar volgens hetzelfde stramien dat Al Pacino
ontwikkelde in ‘Dog Day Afternoon’, maar dan beter. Travolta is
namelijk niet van plan om gepakt te worden, en heeft de gijzelaars
behangen met genoeg dynamiet om Afghanistan van de kaart te vegen.
Via een ingewikkeld computersysteem (er zitten veel ingewikkelde
computersystemen in deze film) heeft hij het zo weten regelen dat
wanneer één van de gijzelaars te ver afdwaalt, deze zal ontploffen.
Dit gebeurt natuurlijk, en de hieropvolgende explosie is het beste
moment van de film: het beeld lijkt stil te staan, maar toch net
niet, terwijl de camera een cirkel van 360 graden maakt om de actie
heen. Een indrukwekkend shot.
Mijn advies: kijk naar die openingsscène, en vergeet de rest van de
film.
Voor wie het toch wil weten: de plot draait rond hacker Hugh
Jackman, die net 18 maanden in de nor erop heeft zitten en nu niet
meer in de buurt van een computer mag komen – of van zijn
dochtertje, dat in handen is van zijn ex-vrouw die nu met een
pornoproducent samenwoont. Het zal je maar overkomen, nietwaar?
Jackman wordt benaderd door de in een zeer strak rood jurkje
gehulde Halle Berry, die hem overhaalt met haar mee te komen voor
een ontmoeting met Travolta. De 10.000 dollar en de belofte van
meer van Berry overtuigen hem, en de confrontatie tussen hem en
Travolta die volgt, is wellicht de meest absurde scène die ik dit
jaar in een film heb gezien: bij wijze van test moet Jackman binnen
de 60 seconden in het computersysteem van het ministerie van
defensie hacken, terwijl er een pistool op zijn hoofd gehouden
wordt… En terwijl een niet onaardige blondine hem een blowjob
geeft. Kwestie van de nodige afleiding te bezorgen.
Enfin, het een en ander lijkt te draaien rond een snoodaardig plan
om een bank te beroven van 9.5 miljard dollar zwart geld van de
FBI. Het is ingewikkelder dan dat, want noch Travolta, noch Berry
zijn wie ze lijken te zijn, en Berry is niet eens wie ze is eens
blijkt dat ze niet was wie ze leek te zijn… Of zoiets. Het is
ingewikkeld.
De plot is niet alleen absurd, maar na de gebeurtenissen op elf
september 2001 zal hij ongetwijfeld ook een onaangename smaak
achterlaten in de mond van veel Amerikanen. Gaandeweg kreeg ik het
enge gevoel dat Travolta in deze film voor 11/9 een schurk was,
maar nu door velen als een held zal worden bekeken. De hele
moraliteit van de film werd, wat de Amerikanen betreft, onderuit
gehaald door de actualiteit.
Nuja, dat terzijde. Actiescènes volgen elkaar op, meestal zonder
goede reden. Jackman wordt achterna gezeten door FBI-agent Don
Cheadle, en nadat ze een goeie vijf minuten lang op spectaculaire
wijze elkaar hebben opgejaagd… gebeurt er eigenlijk zeer weinig.
Hetzelfde na een auto-achtervolging met acht doden tot gevolg.
Jackman wordt naar huis gestuurd en er zijn blijkbaar geen
consequenties. Actie wordt hier ingevoegd voor de actie, omdat het
publiek van tijd tot tijd een adrenaline-injectie nodig heeft, en
wat dan nog als het allemaal niet logisch is?
De acteurs houden zich manhaftig staande in deze bende: John
Travolta maakt een heel klein beetje zijn ‘Battlefield
Earth’-fiasco goed, Hugh Jackman weet zijn teksten met een
uitgestreken gezicht te debiteren (god weet dat dat geen sinecure
kan zijn geweest), Don Cheadle is altijd betrouwbaar en Halle Berry
heeft mooie borsten. Daar was trouwens veel over te doen in de
pers, over het feit dat Halle Berry topless gaat in deze film. Ik
kan echter aan tieners overal ten lande meedelen dat het eigenlijk
niet de moeite is: ze komen nauwelijks drie seconden in beeld, en
dan nog niet eens in een bijzonder erotische context. Het is een
tease, een belofte die niet wordt ingelost. Net zoals heel de film
trouwens – je denkt dat het ergens toe gaat leiden, maar dat doet
het niet.
De kans is trouwens groot dat u veel van de film zult missen indien
u niet op de hoogte bent van computers – Jackman zit op een bepaald
moment op zijn keyboard te riffen op het tempo van de muziek waar
hij naar luistert, druk bezig een speciaal soort worm te maken die
hij via een achterdeurtje in een file wegstopt op een website waar
niemand kijkt om dan in de mainframe van de bank te droppen via een
code die… Euhm… U merkt wat ik bedoel. Het feit dat Jackman’s
personage tegen die tijd al een hele fles wijn in z’n kraag heeft,
schijnt hem hierin in het geheel niet te hinderen. Ik wou dat ik er
zo goed tegenkon.
Op welk punt wordt een film onnozel? Wanneer zie je dat er net één
plotwending teveel heeft plaatsgegrepen, en dat zelfs goede acteurs
de meubelen niet meer kunnen redden? Ik zou het u niet kunnen
vertellen. Swordfish ook niet.
http://operationswordfish.warnerbros.com/
