De film:
Neill Blomkamp debuteerde zes jaar geleden met het beloftevolle District 9, een verfrissend intelligente en volwassen science fictionfilm die viscerale thrills perfect combineerde met een clevere kritiek op het leven in Johannesburg. Het leek alsof een nieuwe grote naam in de genrecinema zichzelf had aangediend, maar eerlijk: sindsdien is het alleen maar bergaf gegaan met Blomkamp. Elysium was intrigerend, maar verzandde in zijn derde akte in onsamenhangendheid en Chappie kon al helemaal niet meer op genade rekenen bij pers en publiek. Meer en meer lijkt Blomkamp zich te ontwikkelen tot een one trick pony, die ooit op een briljante vondst is gestoten (Zuid-Afrika in de nabije toekomst als technologische woestenij die zich eenvoudig leent tot satire), en die daarna genadeloos is blijven uitbuiten.
In Chappie herwerkt hij min of meer de plot van Robocop: in het Zuid-Afrika van morgen worden robots ingezet als politieagenten, tot één van hen in de handen valt van een bende criminelen en wordt geherprogrammeerd tot een onverwoestbare gangster. Die bende wordt trouwens gespeeld door Die Antwoord, een Zuid-Afrikaans rap- en raveduo – in opzet een irritant staaltje van gimmicky casting (zeker omdat hun muziek ook nog eens te horen is op de soundtrack), maar het moet gezegd worden: hun acteerprestaties zijn volledig in lijn met de lichtjes hysterische toon van de film.
Het grootste probleem van Chappie is dat Blomkamp blijkbaar niet zeker is wat voor film hij wilde maken. Meestal trekt de plot onweerstaanbaar in de richting van een gewelddadige Paul Verhoeven-satire, maar af en toe schakelt de regisseur die knop helemaal om, met een paar onvoorstelbaar sentimentele melo-scènes: bendelid Angela Vissers begint Chappie namelijk te bemoederen, inclusief verhaaltjes voor het slapengaan. En zo wordt Robocop plotseling Short Circuit. Maar wel maar vijf minuutjes lang. Daarna is hij weer ongegeneerd Robocop.
Een zeer wisselvallige film dus, die niet wordt geholpen door een rommelige plot (Signourney Weaver en Hugh Jackman zitten vast in een van de meer overbodige subplots van de laatste jaren) en een ergerlijke, geheel gedigitaliseerde Sharlto Copley als Chappie zelf.
Maar toch…Toch legt Blomkamp altijd wel intensiteit in zijn films. Zijn jachtige camerawerk, de lichtjes over-de-top acteerprestaties die hij telkens opnieuw uit zijn acteurs haalt en de manier waarop hij gebruik maakt van zijn settings, zijn nog altijd allemaal prima. Chappie suggereert dan ook dat Blomkamp echt wel goeie films in zich heeft zitten, maar dat hij dringend uit zijn comfort zone moet stappen. Hij moet Johannesburg na de technologische revolutie achter zich laten, andere verhalen vertellen, andere werelden opzoeken. Zo niet is hij veroordeeld om Shyamalan-gewijs vast te raken in een stramien dat telkens minder rendement oplevert – Shyamalan met zijn twist endings en lethargische toontje, Blomkamp met zijn science fiction-satire.
Nu goed, misschien hebben we wel geluk: Blomkamp is ingehuurd om een vijfde Alien-film te maken, waardoor hij allicht niet anders zal kunnen dan zijn horizon te verbreden.
De dvd:
De blu-ray bevat behoorlijk wat extra’s, maar op de dvd moeten we het stellen met een setje interviews met cast en crew. Voor het overige vermeldt de hoes simpelweg: “koop de blu-ray voor meer extra’s”. Schaamteloos, maar eerlijk, noemen we dat.