Slechts twee dagen na Julien Baker in de Botanique staat hier in Brussel een andere fijne ontdekking uit 2015: Nadia Reid in de AB Club. Een concert dat helaas even weinig aandacht kreeg als haar debuut Listen To Formation, Look For The Signs.
Eigenlijk spelen er drie artiesten vanavond, maar voor de met Nadia Reid uit Nieuw-Zeeland mee overgevlogen Anthonie Tonnon zijn we te laat. Søren Juul uit Denemarken zien we nog wel aan de slag. Terwijl we binnen wandelen, horen we hem vertellen dat hij hier al voor de derde keer in de AB staat. Het blijkt om Indians te gaan, die we uiteraard allen kennen van het verdienstelijke album Somewhere Else (uit 2013) en die nu onder eigen naam opereert. Waarom hij dat doet en hoe hij weer van de Verenigde Staten terug in Denemarken is gaan wonen in een klein huisje vlakbij de oceaan, daar neemt hij ruim de tijd voor in zijn bindteksten.
Een vlotte prater dus, terwijl hij op muzikaal vlak ook niet stilgezeten heeft. Het desolate en meer ambachtelijke geluid van Indians blijkt ondertussen ingeruild voor een soort van dreampop meets Eurosong, dat regelmatig wordt ondergesneeuwd door zware beats. Veel galm op de stem ook, in “Soulseeker” bijvoorbeeld. In “Pushing Me Away” zet de loopstation een stapje achteruit en neemt Juul wat gas terug, maar wanneer “Lips, Lips, Lips” van Indians klinkt moeten we toch toegeven dat we meer fan zijn van het vroegere werk. Afwachten wat de nieuwe plaat uiteindelijk brengt, half juni.
We hadden het al in het snuitje: de tafels en stoelen die hier vanavond in de Club staan, zijn er niet puur en alleen voor de gezelligheid, maar ook om het gebrek aan verkochte kaartjes te maskeren. We vreesden het al een beetje bij de albumreview, op veel airplay mocht Nadia Reid inderdaad niet rekenen bij onze vaderlandse radiozenders en dat vertaalt zich in de opkomst. Een mens vraagt zich af of je daar dan 30 uur voor op een vliegtuig moet zitten; ongeveer één uur per toeschouwer, rekenen we vlotjes uit. Gelukkig maakt deze show deel uit van een vrij uitgebreide Europese tour en zijn er bijvoorbeeld in Londen wel twee shows uitverkocht.
De frisse folk van Reid zal nooit Sportpaleizen vullen, maar wordt met veel metier gebracht door haarzelf op zang en akoestische gitaar en een tweede gitarist — op elektrische gitaar — die voor de nodige punten en komma’s moet zorgen. Geen volledige band dus en de luidere nummers als “Reaching Through” of “Holy Loud” worden dan ook overboord gegooid. Sterker nog, meer dan de helft van Listen To Formation wordt overboord gegooid. Reid lijkt de gelegenheid te baat te nemen om wat nieuw materiaal te testen, dat de basis is voor een nieuwe plaat die eind dit jaar al zal verschijnen.
Zo mag “Down By The River”, solo gespeeld, traag schuifelend de set openen en op goedkeurend geknik rekenen. De meeste andere nieuwe nummers, zoals “I Will Reach My Destination”, kabbelen vaak iets te vrijblijvend voort om meteen een blijvende indruk te maken. Zorgen gelukkig voor de nodige afwisseling: het mooie “Runway”, de ingehouden cool van “Track Of The Time” en het bittere “Ruby”: “Where did my love go? He was the sailor of my ship”. Geen woede, geen verdriet, alleen teleurstelling.
A Mixed bag dus vanavond, waarbij aan het eind Anthonie Tonnon nog even mee het podium op mag om zijn synths leeg te gieten voor ze weer de tourbus in gaan. En u kent het spreekwoord: weinig handen maken het applaus licht, dus nog voor het duo van het podium is, dooft het geklap al uit. Geen bisronde dus met “Holy Low” waar we op gehoopt hadden, maar al bij al toch een bevestiging van al het goede wat we op plaat hoorden. “Weinig gewonnen zieltjes zijn nog altijd gewonnen zieltjes”, schreven we over het eerste Belgische concert van Laura Marling in 2009 op Crossing Border, die voor een bijna lege foyer speelde. Er is dus nog hoop.
Wie zijn pioniershart niet kan bedwingen, kan Nadia Reid nog aan het werk zien nu zaterdag 28 mei op Big Next Weekend (DOK Gent).
