Alras. Dra. Spoedig. Weldra. Gauw. Opties te over, maar qua
potentiële bandnaam bekt Engels bijna altijd beter dan ons eigen
taaltje. ‘Weldra’ was niet zo’n goed idee geweest.
Soon biedt gelukkig meer dan alleen de mogelijkheid tot een
woordspeling van de doorsnee muziekrecensent. En dat moest de
voorstelling van hun derde album ‘As Of Yet’ in Trix nog eens
bewijzen.
Als opwarmertje in koude herfstdagen brachten ze The Love
Company mee. In het grote muzieklandschap is The Love
Company nog een nobele onbekende, maar door een kleine groep toch
al een zeer beminde band uit Antwerpen. The Love Company is
opgebouwd rond zanger/gitarist Steven Kremers en elke ander
(wisselend) bandlid heeft wel een nevenproject of twee waaronder
The Hickey Underworld, Coral Cobane, DeadSets… Ze produceren
songs die zich zachtjes tegen je aanvleien en je met grote ogen
vragend aankijken of ze alsjeblieft bij je mogen blijven. Liefdevol
omarmen, dat is het enige dat je ermee kan doen.
Het was een verademing om de companie bezig te zien in een zaal die
de juiste uitrusting bezit om een concert goed te laten klinken en
ze maakten er dan ook zeer goed gebruik van. De kleine schare fans
die sowieso al niet meer overtuigd diende te worden van het
potentieel van deze band werd bijgestaan door enthousiaste
toehoorders die zich per nummer leken te vermeerderen. U moet
inderdaad ook al van goede huize komen om nummers als ‘Grey Hair’
en ‘The Plan’ te weerstaan. Voorzichtig werd er zelfs her en der
lichtjes met het achterwerk geschud en goedkeurend geknikt. Het was
een zeer degelijke uitermate sympathieke set, doorspekt met
feel-good melodietjes en om aandacht vragende lovesongs. En
ongetwijfeld zullen er deze nacht heel wat jonkvrouwen in slaap
gevallen zijn met de schurende diepe stem van Kremers nog vers in
de oren.
Het bleef raadselachtig waar het volk opeens vandaan kwam, maar bij
het openen van de set van Soon stond de zaal van
Trix tjokvol. Er mag geconcludeerd worden dat ze beschikken over
een goede fanbasis. Ze hebben ondertussen dan ook al hun strepen
verdiend, brachten al twee albums uit, speelden op Pukkelpop en
kregen lof en dank over de Belgische grenezen. Maar ondanks dat
zijn ze altijd net onder die radar der bekendheid blijven vliegen.
Misschien brengt het nieuwe album daar verandering in?
Het was een ingehouden explosieve – het zat er wel in, het wilde er
niet meteen helemaal uit – set waarin de nummers met zichtbare
liefde en toewijding behandeld werden. Deze songs vergen wel wat
inspanning van de luisteraar en/of in ieder geval nog een extra
luisterbeurt. Want op ‘het eerste gehoor’ lijkt deze muziek een one
in a dozen te zijn en de klagerige stem (inclusief galm) van zanger
Enzo Cloetens en snelle diepe drums geeft nogal dat bekende
‘emo-gevoel’. Emocore, emo-indie, emo-whatever. Gewoon ergens het
gevoel dat je dit al eens eerder gehoord hebt, al dan niet in het
vorige nummer?
Cloetens lijkt zich aan z’n microstatief vast te grijpen als is het
de laatste strohalm die hij nog heeft en de pijnlijke,
hartverscheurende blik op zijn gezicht laat je nog meer meevoelen
met de nummers. Maar toch wringt ook het schoentje een beetje bij
deze stem, want ze heeft niet bijzonder veel bereik. Of misschien
heeft die dat wel maar benut Cloetens die niet voldoende. Hierdoor
balanceert de set af en toe op het randje van eentonigheid.
Dat kan deels te wijten zijn aan de nog onbekende songs want de
oudjes deden het voortreffelijk maar vooral het laatste bisnummer
‘Black Cats’ bleek een voltreffer.
Soon bewees een geweldige liveband te zijn en dat eigenlijk dankzij
de vibe van Cloetens, want charisme heeft hij zeer zeker wel. Maar
ze gaven meteen ook mee dat het geen goed idee is om als luisteraar
onvoorbereid aan hun optreden te beginnen.
Dus kopen die plaat, ze laten doordringen en dan genieten van hun
volgende concert!
(Afbeeldingen The Love Company – Afbeeldingen Soon)
