Robyn maakte met Body Talk een van de meest onwaarschijnlijke platen van het jaar: een verbazend verslavende mix van discotheekgenres, heldere popmelodieën en (zeker voor het genre) slimme teksten. Maar weet ze zich live ook recht te houden?
Een vreemd fenomeen, die Robyn. Ze maakt catchy eurohouse met een melancholische ondertoon maar geniet bàkken meer credibiliteit dan Milk Inc of Sylver. Zo zette de online indiebijbel Pitchfork “Dancing On My Own” en “Hang With Me” in haar lijst met de beste songs van 2010 (op 4 en 32). Vooralsnog hebben we over “Something” en “Turn The Tide” van lokale eurohousegoden Sylver en Lasgo voornamelijk ironisch enthousiasme gehoord van onze favoriete muzieknerds.
Het Pitchfork-kwaliteitslabel is allicht een van de belangrijkste redenen dat er heel wat serieuze muziekliefhebbers in de uitverkochte AB staan. Maar ook met de akoestische set die ze in oktober vorig jaar voor Studio Brussel speelde, bewees Robyn dat ze wel degelijk kan zingen en dat er straffe songs onder haar dance-anthems zitten. Zoek de filmpjes even op Youtube en vraag u af welke andere dancehits in zo’n uitgeklede versie recht blijven.
In de AB heeft ze meer dan een pianist mee gebracht: er staan twee drumstellen en twee stevige batterijen synths en laptops op het podium. De heren doen een heel concert lang danig hun best om een livegevoel te creëren, maar de eerste drie nummers lijken vooral een wat knudde soundmixshow. Ook al wordt er meegedrumd, -gesynth en -gezongen, het is duidelijk dat minstens de helft, inclusief zanglijnen, op tape meeloopt. En dan is het zeer de vraag in hoeverre die livemuzikanten nog een meerwaarde bieden. De drummers geven er af en toe een gesmaakte extra lap op, maar enkele tenenkrullende toetsensolo’s helpen bijna een geweldig concert naar de verdoemenis.
Robyn zelf maakt dat alles in haar eentje overbodig: ze smijt zich naar goede gewoonte volledig. We vergeven haar dan ook graag dat ze druk dansend de helft van de zang op “Fembot” aan de tape overlaat. “Jazeker, Robyn is een popgodin met meer ballen en meer topsongs dan Lady Gaga, maar dit ‘concert’ had beter gewerkt als ze niet met alle geweld een live-illusie wilde hooghouden”, zo staat de conclusie drie matige nummers en twee verschrikkelijke synthesizer-improvisaties ver al klaar in het notaboekje.
Wat dus een kleine misrekening was, want op dat moment moet de hitmachine zich nog in gang trekken. “Dancing On My Own” zit al als vierde nummer in de set en is een noodzakelijk kantelpunt dat de zaal voor het eerst volledig uit zijn dak doet gaan. Waarop ook Robyn zelf helemaal opgewarmd geraakt en een nieuw register ‘geil en opzwepend dansen’ open trekt (ze blijkt er bij elk nummer overigens weer nieuwe te ontdekken). We’re in business. En net als het ons geen ruk meer kan schelen of er zelfs maar een noot live is, breit de band een stevige coda aan de song die naadloos overgaat in de retrohouse van “Dance To The Beat” en de gepimpte newbeat van “Don’t Fucking Tell Me What To Do”. Na een fantastisch en uitgebreid meegezongen “Indestructible” (inclusief duellerende synths) is het pleit helemaal gewonnen.
De twee bisrondes worden heuse victory laps. Eerst de uitdagende reggae van “Dancehall Queen”, die derde bitterzoete topsong uit Body Talk “Hang With Me” en een uitzinnig onthaald en meegezongen “With Every Heartbeat”. Vervolgens met het pittige elektroduo “You Should Know Better” en “Konichiwa Bitches”, een streepje a capella “Dancing Queen” en een verstild “Show Me Love”, de song waar het voor Robyn veertien (!) jaar geleden allemaal mee begon. Het nummer wordt onthaald als ware het haar recentste hitparadesucces.
En dan staan we een beetje beduusd te kijken naar die licht premature conclusie in ons notaboekje. Robyn nam een valse start, waardoor we iets te lang konden nadenken over wat al dan niet live was, maar ontpopte zich snel tot een niets ontziende pletwals. Gewapend met een schijnbaar onuitputbaar arsenaal aan superieure popsongs en teksten en een podiumprésence waar Milk Inc een puntje aan kan zuigen, maakte Robyn van dit concert een heuse triomftocht. En dan kan het ons dus niet schelen wat er live is en wat niet. Dan willen we vooral meer van dat.
