Röyksopp & Robyn is zo’n samenwerking waarbij 1 + 1 wel degelijk 3 is. Na twee songs op elkaars albums zo’n vijf jaar geleden, volgt er dit jaar een tour en dit mini-album waarop het wederom knettert — zolang Robyn de songs naar zich toetrekt.
De eerste keer dat het Noorse duo en de Zweedse (voorlopig nog ongekroonde) popkoningin voelden dat er iets aan de hand was als ze samen de studio in doken, was in 2009. Röyksopp werkte na enkele jaren stilte aan derde album Junior, waarop het duo de handrem toch wat naar beneden duwde om complexloos “pop” te klinken. Dat deden ze op die plaat niet beter dan op het duet met Robyn, “The Girl And The Robot”. Maar dan was het toch nog op eigen voorwaarden: het telde geen refrein waaraan je je stevig snijdt, maar zodra Robyn een lijn zingt, krijgt een nummer telkens een joekel van een pophook mee. Dat doet haar ondertussen ver boven het maaiveld uitsteken. Haar Body Talk-trilogie is ondertussen uitgegroeid tot de lat van de popmuziek deze eeuw.
Maar laat net de volgende samenwerking “One Of Dem” daar een van de minder geslaagde momenten op zijn. Zo’n pophuwelijk van Robyn en Röyksopp is immers minder evident dan op het eerste gezicht lijkt: Robyn teert op een onwaarschijnlijke catchiness en hooks, waar Röyksopp meer de bevreemding opzoekt en teert op mood. Geen toeval dat de samenwerking met Karen Dreijer Anderson een pak natuurlijker aanvoelde op hun vorige albums — het zijn op Junior ook veruit de beste songs. Robyn moet gewoon ongedwongen zichzelf zijn om meteen het onderscheid te maken, Röyksopp moet zich quasi forceren om het (pop)niveau van haar werk te halen.
Maar wanneer het plaatje klopt, haalt Do It Again het niveau van Body Talk. En dat doet het twee keer met verve: openingsnummer “Monument” (het heeft zijn naam niet gestolen) is een tien minuten durende bezwerende, diep weemoedige trip die Robyn met een geniaal pakkende zanglijn de onvergetelijkheid in spijkert: “This will be my monument / This will be a beacon when I’m gone / Soon when that moment comes / I can say I did it all with love”. Geen flukse dancebeats deze keer om die weemoed te counteren, maar hypnotiserende synths die na zeven minuten zachtjes uitdoven, terwijl een saxofoon meespeelt met de blik op de grond gericht. “Monument” duurt geen seconde te lang.
Single “Do It Again” kent u ondertussen wellicht ook al als popnummer van het jaar. Dit is Robyn ten voeten uit: “Don’t care what they say, it hurts so good / I don’t wanna stop, I know I should /
But let’s do it again”. Telkens weer die moordende uithuwelijking van twijfel en bedachtzaamheid aan ongedwongen euforie – denk “Dancing On My Own” en “Call Your Girlfriend”. Dansvloermelancholie die inderdaad heerlijk pijn doet. Ook nu weer: “We should not be friends / We’ll just do it again” klinkt het met de ogen even gesloten in de schaduw van de discolichten, waarna het nummer door z’n dak gaat in een euforische climax die de aardplaten onder de tent op Pukkelpop zal doen trillen in augustus.
Met amper vijf nummers duurt Do It Again een kloeke 35 minuten. Nog twintig minuten van dat niveau had Robyn na haar trilogie een vierde instant classic op rij opgeleverd, maar dat is dit mini-album niet. Klinkt nog wel opzwepend: “Sayit”, in feite een conversatie van “a girl and a robot” op kille, stompende electro. Daar is die bevreemding weer, die door een amper gesproken “I Want You” van Robyn niet gecounterd wordt. Op slotnummer “Inside The Idle Hour Club” wint de mood het van de pop en doet Robyn er tien minuten het zwijgen toe. Dit sluit aan bij de donkere atmosfeer van Röyksopps laatste plaat Senior. “Every Little Thing” is dan weer een ballad die een brug aanlegt tussen The Understanding en CHVRCHES. Geen slechte referenties, maar Robyn is daar ondertussen zelf te veel referentie voor geworden.
Tijdens de set op de tour zal Röyksopp een deel eigen werk spelen en Robyn een deel uit haar eigen oeuvre putten, waarna ze samen de set afsluiten. Dat het een feestje wordt op Pukkelpop. En misschien dat Do It Again dan meer wordt dan een weliswaar uitstekend zoethoudertje in afwachting van Robyns volgende plaat, die eind dit jaar zou verschijnen.
