Lees het interview met Milow!
Exact een half dozijn dagen geleden beloofde Jonathan Vandenbroeck
me zenuwen voor wat zijn grootste concert ooit zou worden. Spontaan
dacht ik terug aan van het voorhoofd vallende zweetdruppels,
kringen onder de oksels en die ene natte onderbroek bij mondelinge
examens, en wist ik, dát is kicken.
Doch, niks daarvan, Milow trapte af met een knipoog naar de betere
humor, de ambitie uitsprekend om aan de hand van Neil Young eerst
Canada en dan – eens dat gebeurd is, kan het niet moeilijk meer
zijn – De Verenigde Staten van Amerika te veroveren. Het moet
gezegd, het getuigt van lef om voor een uitverkochte AB Box zo te
beginnen.
Na die ouverture kwam de band op het podium, en het optreden zou de
hele avond wisselen tussen een breekbare maar erg goed bij stem
zijnde zanger, en de veiligheid en voller geluid van muzikanten.
Een andere constante was de zak nieuwe nummers die boven het
publiek werd uitgegoten. Absolute topper – ik reserveer de song nu
al in mijn favoriete iTunes muziekwinkel – was ‘House By The
Creek’, naar eigen zeggen een autobiografisch nummer over de
lotgevallen van ’s mans erg grote familie. Als nog maar de helft
van het verhaal klopt, dan ben ik blij dat mijn grootste
familiedrama het jaarlijkse kalkoenwerpen op ons kerstfeest
is.
De rode lijn was uiteraard de prima debuutplaat The Bigger Picture.
‘Excuse To Try’ was een vroeg hoogtepunt, en later zaten ook
‘Stepping Stone’ en ‘One Of It’ er recht op. Hype van het jaar ‘You
Don’t Know’ werd met helse kreetjes ontvangen, het moet van Sunday
Bloody Sunday op Live Aid geleden zijn dat er zo’n collectief
orgasme gemeten werd.
Toch sta ik hier niet vol bewondering na te genieten van een
meesterlijk concert. Dat kan uiteraard ook aan de regen of de
gemiste Uefacupfinale liggen, maar ergens miste Milow een finaal
doch decisief detail. Voor het optreden liet een dierbare me weten
dat het fijn zou zijn als iedereen nu eens gewoon bleef zitten.
Spontaan hoongelach drukte ik de kop in, maar nadien bleek het wel
de meest rake opmerking van de avond. Milow heeft steengoede
nummers, af en toe hebben we toch te vaak het kampvuurgevoel. In
een gezellige AB Box kom je daar best mee weg – “samenhorigheid
troef” was het motto van de avond – maar als Milow de ambitie heeft
om groter te worden, moet er nog her en der geschaafd. Neem de
bindteksten als voorbeeld. Daar wél zenuwen – geen verwijt, en
vooral het gevoel dat één Bono per planeet wel genoeg is. Milow
maakt het journalisten wel erg moeilijk om in de toekomst nog met
originele vragen af te komen, nadat het anderhalf uur durend
concert net iets te vaak werd gevuld met anekdotes uit het Leven
Zoals Het Bij Milow Is. Je zou er een toekomstige autobiografie bij
inschieten.
Maar laat me de muziek als maatstaf van het leven nemen, en dit
leven deze avond best aangenaam vinden. De nieuwe nummers klinken
nu al vrij af, de Springsteencover ‘Thunder Road’ was hét
hoogtepunt van de avond, en de Engelstalige Mia-vertaling zou zelfs
Willy Courteaux het schaamrood op de wangen jagen. Besluiten deed
Milow met een door het jonge publiek geruggensteunde versie van
‘You Don’t Know’, dit keer zonder microfoon, en met een krop in de
keel als Sergio’s aambeien zo groot.
Jonathan Vandenbroeck heeft een aantal talenten. Qua stemgeluid
komt hij in het alternatieve Vlaamse circuit de topvijf binnen, hij
rijmt het best sinds wijlen Herman De Coninck en zijn knipoogjes
naar collega’s-muzikanten zijn een plezier voor de lach. Dat het
optreden niet helemáál af was, wijten we aan een gebrek aan
ervaring op het allerhoogste niveau. Maar Milow stond deze avond
wel op het podium dat later deze lente nog door Billy Corgan en
Johnny Marr bevolkt wordt. De talrijk opgekomen familie mag trots
zijn op haar zoon, die een plaatsje in mijn hart heeft. En eens je
daar bent aangekomen, dan zit je voor lange tijd droog. Nu ik
nog.
