”We’re not having a day off forever”: 65DaysOfStatic doet niet aan vakantie, er zal getourd worden tot ze erbij neervallen. Doodmoe of niet, op het podium van de Magdalenazaal vergiet de groep de traditionele liters zweet, bewijst nog maar eens wat een livesensatie hij is.
Toegegeven: de groep heeft iets goed te maken. Na twee overweldigende platen keerde 65DaysOfStatic deze lente terug uit winterpauze met het lichtjes ontgoochelende The Destruction Of Small Ideas. In plaats van met power pakte de groep uit met een flutgeluid dat de sterke nummers geen recht aandeed. Vanavond blijkt eens te meer waarom de groep op zijn platen het onmogelijke — het livegeluid vatten — wel moét proberen: wordt er ook maar een béétje minder dan alles gegeven, dan verliest het geheel immers meteen zijn tanden.
Als om duidelijk te maken hoe groot het verschil is tussen de gemiddelde postrockband en de vernieuwers van 65DaysOfStatic, wordt het Vlaamse Transit voor de leeuwen gegooid. Het viertal beheerst duidelijk zijn kunstjes, maar we horen toch vooral die erg herkenbare kristallen gitaarklank van Explosions In The Sky passeren. De nummers zijn af, maar wanneer Chantal Acda voor de gelegenheid mee xylofoon komt spelen, zijn gedachten aan de vroege Mogwai ook alweer niet ver weg. Haar zanglijn levert dan weer een mooie extra touch aan een voorts instrumentaal nummer. Als Transit erin slaagt het grote postrockhandboek dat hij nu wel onder de knie heeft weg te gooien en zijn voorbeelden los te laten, kan de groep misschien een eigen gezicht krijgen.
Tien maanden is het ondertussen geleden dat 65DaysOfStatic een doorbraak beleefde op Pukkelpop en de groep is ondertussen niet uit de harten verdwenen, zo blijkt uit de opkomst. De show in Leuven morgen is uitverkocht, ook vandaag in het wat minder centraal gelegen Brugge loopt de zaal bijna vol. Zonder veel poeha — deze keer geen introtape waarop naadloos wordt ingevallen — wordt “Await Rescue” ingezet, meteen wordt de nadruk gelegd op het dansbare karakter van de muziek.
De groep mag dan immers veeleer als een rockgroep bestempeld worden, nog meer dan rockmuziek waarop je kan dansen, wordt dansmuziek geserveerd waarop je af en toe ook kan headbangen. Het stramien gaat ongeveer als: dansen in de strofes, wanneer iets als een “refrein” uitbarst, schieten de gitaren uit hun krammen, ratelen de drums en wordt van meehuppelen geswitcht naar hoofdschudden. Waarna geleidelijk aan naar een climax wordt gewerkt. Het is het geval in het nieuwe “When We Were Younger & Better”, net zo goed als in het oudere “Fix The Sky A Little”.
Gaandeweg worden de technische problemen opgelost en wordt een tandje bijgestoken. “I Swallowed Hard Like I Understood” is de bulldozer die de laatste scepsis brutaal de greppel in vaagt. Dit is fucking LAWAAI dat van huppelend naar witheet en weer terug schakelt in nauwelijks een paar minuten. Het is furie, razernij, noodzaak die doorechoot tot in het dubbele uitroepingsteken waarmee “Wax Futures” besluit.
“Hun Radio Donnahit” grapt een enkeling als de eerste klanken van “Radio Protector” weerklinken, en ergens is er iets van waar: toegankelijker dan dit eindeloos opbouwend pianonummer werd de groep nooit. Vreemd genoeg verloor de song ondertussen wat van zijn kracht, dit is niet de richting die de groep verder uit moet gaan. Neen, dan houdt de majestueuze aanval van doorbraaksingle “Retreat! Retreat!” beter stand.
Wat “Radio Protector” was voor de vorige tour, is het nieuwe “These Things You Can’t Unlearn” voor deze: een golf van emotie, een tsunami die al het voorgaande wegvaagt en nog versterkt. Met zijn tikkende elektronica en diepe bassen begint de setafsluiter nog rustig, maar dan barst die gitaarlijn open die een onduidbaar maar allesverzwelgend verdriet voelbaar maakt. Had de groep het moeilijk om de nieuwe nummers naar het podium te vertalen, lijkt de missie hier meer dan geslaagd.
De veroveringstocht die ooit op Vier Jaar Goddeau startte, werd ondertussen een nooit eindigende veldtocht. Op het podium is geen triomfalisme te zien, maar hard werken, zwoegen en zweet: zolang er één ziel niet overtuigd is, gaat de opmars door en kan er niet gerust worden. En zo hoort het: dit was meesterschap, deze band is groots.
