“It’s good to be back, from the future!” Millionaire is terug, en met die uitleg moeten we het stellen. Na tien magere jaren is Tim Vanhamel, want hij en hij alleen is de band, eindelijk klaar om opnieuw Vlaanderens vooraanstaandste rock-‘n-rollheld te zijn. Een volle Botanique gaf hem een warm “welkom terug” en kreeg een zinderend concert als bedankje.
Noem het een sabbatical. Een combinatie van midlifecrisis en burn-out. Desnoods reculer pour mieux sauter. Feit is: Tim Vanhamel is lang weggebleven. Er waren hobbyjobs: gitarist bij eerst The Hickey Underworld, dan Magnus. Er werd geschnabbeld in de televisiewereld. Frontman zijn? Dat liever even niet; zou hij weer interviews moeten geven, aandacht oogsten. Kon hij niet aan. Acht lange jaren speelde de Limburger verstoppertje. Millionaire? Geen denken aan.
Een mens zou het hopen voor minder opgeven, maar oude liefde roest niet en bloed kruipt waar het niet gaan kan. Die aanzetten voor nieuwe muziek klonken wel héél groovy, en dus mocht die oude naam dan toch weer van stal. Alsof er niets veranderd is, geen presidenten gekomen en gegaan zijn, funkte, rockte en stampte Sciencing, die langverwachte derde van Millionaire, zich vorige maand 2017 in. Geen weg terug; wie het rockgod zijn door de aderen stroomt, zal rockgod zijn. Tim Vanhamel heeft die waarheid opnieuw omarmd.
Geen spoor dus van de meer diverse sound van die comebackplaat. Van bij instrumentale opener “Visa Running” – een bonustrack begot — klinkt Millionaire zoals het altijd heeft geklonken: vuil, heavy en sexy. Die Indische muziek om de sfeer vooraf te zetten was duideljik maar om te lachen. En het verleden mag met mate omarmd, want “Street Life Cherry” is meteen een eerste duik in classic Millionaireland.
Single “I’m Not Who You Think You Are” is hortende funk met vervormde zang, waar Hans Deprins dwarse synths overheen gooit. Nieuwe gitarist Sjoerd Bruil swingt heupwiegend op de vierkante centimeter. Dit is gestructureerde waanzin; precies zoals we het ons herinnerden, maar met één groot verschil. Dit opnieuw samengestelde Millionaire – nieuwe drummer, toetsenman en gitarist – bestaat uit verschrikkelijk competente muzikanten, misschien wel té beslagen in hun vak, zelfs, voor dit Millionaire. Van de immer nakende implosie van vroeger, de lichte krankzinnigheid in de ogen, is geen sprake meer. Kan je ook niet verwachten van een tegenwoordig volstrekt uit biologische sapjes opgetrokken Vanhamel. Die doet nochtans zijn best. Shuffelt de rand van het podium af, poseert uitbundig met zijn gitaar voor zich uit, duikt uiteindelijk even het publiek in. Vandaag heet dat: het betere theater, want dit hoort bij het pakket.
Maakt dat uit? Hoogstens in aanvoelen. Het Millionaire van vandaag is verre van een coverband, wel een door ettelijke try-outs gerodeerde machine. “Busy Men” stampt over een marsritme dat doet begrijpen waarom Mathew Bellamy van Muse ooit spoorslags fan werd, in het trage “Under A Bamboo Moon” zie je plots ook oude toetsen- en gitaarman Aldo Struyf terug, onverstoorbaar in zijn rol van stoorzender als weleer.
Natuurlijk zit het publiek op vroeger te wachten. “I’m On A High” davert, als het bommetje dat hier hoogstnodig moést ontploffen, “Champagne” wordt minutenlang opgebouwd, en wanneer Vanhamel dan toch de microfoon bereikt is de ontlading compleet. Dit hebben we al veel te lang gemist. “Petty Thug”, een laatste brok razernij uit het verleden, is het bisnummer dat alles compleet maakt. Het dreunt, het davert, het rockt en het rollt.
Millionaire was alles wat een mens kan dromen: hevig, rauw, en sexy als die langbenige met haar zwart haar op de trein daarnet. Bijna krijgen we het gevoel – neen, we weten het wel zeker — dat die tien jaar tussendoor zondige verspilling is geweest. Zelden heeft Vlaanderen zo dicht gestaan bij een band die het internationaal kon maken, maar zoals steeds stak Elschot er met zijn wetten en praktische bezwaren een stokje voor. Millionaire is een wereldband, maar stond anno 2017 opnieuw in de Rotonde van de Botanique zijn album voor te stellen, terwijl dat in een ideale wereld Vorst Nationaal was geweest. Aan de muziek heeft het nooit gelegen, aan brute pech en een gebrek aan durf misschien wel. Vlaanderen heeft rockgoden, maar ze moeten hun koudwatervrees overwinnen. Hopelijk durft Tim Vanhamel ook na zijn veertigste nog dromen: het mag.
Millionaire staat deze zomers op tal van festivals een loeihete tip te wezen. Doe achteraf niet alsof u dat niet geweten hebt.
