Nine Inch Nails, Amen Ra, Neurosis,…: overal waar deze bands halt
houden, lijkt de zon wel een burka te dragen. Mauro & The
Grooms mogen gerust bijgezet worden in het asgrauwe pantheon waarin
deze duivelszonen opereren. Ook de Limburger met Pools-Italiaanse
roots en z’n trawanten slaan de duisternis namelijk als een hecht
geweven fleece-deken over zich heen. De oerknal van grimmige
stoner/industrial op ‘Black
Europa‘ veroorzaakte al een immense krater in het Belgische
muzieklandschap en de band lijkt klaar om een nieuw continent te
annexeren. Er wordt gewerkt aan nieuw materiaal, de Gentse
Charlatan kreeg al een voorproefje aangeboden en nu was de
Minnemeers aan de beurt! enola tekende uiteraard present!
Alvorens de Belgische gitaarkoning en z’n gevolg mochten aantreden,
trok organisator Democrazy eerst een ander blik nationaal talent
open. Manngold is een nieuwe Gentse band met leden
van o.a. Motek, Fifty Foot Combo en Vive La Fête en brengt een
soort kruisbestuiving tussen psychedelica en jazzy postrock. Dat
mag dan wel een symbiose zijn waarvan de grenzen al lang verkend
zijn, de band bracht het er bijzonder goed van af. Geruggensteund
door twee drummers die excelleerden in straffe staaltjes simultane
percussie, trokken de twee gitaristen roesopwekkende geluidsmuren
op die gevoegd werden door zwaar baswerk. De ijle gitaarkronkels
haalden af en toe de vaart uit de set, maar de trips van dit
gezelschap waren bijwijlen erg hallucinerend. Manngold scoort dan
ook hoog in de categorie ‘in de gaten te houden’.
‘Sommigen van ons zijn wat ziek’, verklaarde de zanger/gitarist van
Johnny Berlin op het einde van hun
set. Het was een opmerking die ons heel wat vitriool in het
notitieboekje had kunnen besparen. Of toch niet? Een onder
slordigheden en mankementen gebukt gaande set willen we wel met de
mantel der liefde bedekken als er griep in het spel is, maar jammer
genoeg bleek er meer aan de hand. Premature songs bijvoorbeeld die
bijna nergens konden boeien en een wat hautaine attitude die
nergens gerechtvaardigd werd door hun set. Waarom deze band
vergeleken wordt met Interpol of Editors is ons trouwens een
raadsel. Wij zagen vooral de puberende neefjes van The Killers en
Mew die schaamteloos naar de eighties lonkten. Gelukkig konden een
snedige Sufjan Stevens-cover en single ‘Four’ nog een beetje de
meubelen redden. Volgende keer beter!
Dat Mauro het luitenantschap naast generaal Barman
even van zich af wierp, zorgde in de Minnemeers voor menige grijns
om de lippen. De band liet er dan ook geen gras over groeien.
‘Doing Something Right’, ‘Corruption’ en ‘Make It Complicated’
werden in een recordtempo de zaal in gejaagd. Het zijn mokerslagen
die elke zaal knock-out kunnen slaan, maar nu werden de pekdonkere
zwavelpoelen eerder routineus gespeeld. Pas vanaf het sublieme
‘Fear Life’ (denk Prince met de doornkroon van Trent Reznor) sloeg
de vlam in de pan en bracht de oerschreeuw van Mauro de zaal naar
het kookpunt. Grappig detail: de sjamanische bewegingen van het
multitalent die hem eerder op de rattenvanger van Hameln deden
lijken dan op de leider van een roedel weerwolven.
Na het rondje ‘Black Europa’ werden ook heel wat nieuwe songs
voorgesteld. Die klonken opvallend bedaarder in vergelijking met
het debuut. De verhalende bluesrock met een licht industrialjasje
zaten de band echter ook als gegoten en de nummers maakten ons
nieuwsgierig naar wat de toekomst te bieden heeft voor Mauro &
The Grooms. Toch deed het deugd om ook onze favoriete Grooms-song
de revue te horen passeren. ‘Trip To Beg’ was alweer een
St.-Vitus-dans die niemand kon ontspringen en het was de enige keer
dat Mauro onder z’n stijlvolle hoed helemaal loos ging. Daarna
stuurde een woeste bisronde ons de druilerige nacht in.
Na hun doortocht in de Handelsbeurs enkele jaren geleden hing onze
onderkaak nog uit haar hengsels, maar zo’n muilpeer konden Mauro
& The Grooms deze keer niet uitdelen. Daarvoor ontbrak het de
band aan urgente passie en begeestering. Gelukkig bleek het sterke
songmateriaal voldoende om van een geslaagde concertavond te
spreken en doen de nieuwe nummers ons watertandend uitkijken naar
hun nieuwe blitzkrieg.
