Een merkwaardige speling van het lot bracht Leonard Cohen (73) donderdagavond naar het pittoreske Minnewaterpark in Brugge, waar hij voor het eerst in meer dan vijftien jaar, en hoogstwaarschijnlijk voor de allerlaatste keer, een concert op Belgische bodem gaf.
Touren behoorde voor de Canadese singer-songwriter stilaan tot een ver verleden, tot een diepe financiële kater, als gevolg van onkiene praktijken van zijn ex-manager/levensgezellin, hem noodzaakte om op zijn oude dag nogmaals op wereldtournee te vertrekken. Cohens jarenlange afwezigheid van het podium en de ondertussen vergevorderde leeftijd van de zanger (vergeleken met Leonard Cohen zijn Bob Dylan, Neil Young of Brian Wilson nog jonkies: Cohen, die voordien als dichter de kost verdiende, was reeds 34 toen hij in 1968 met zijn debuutplaat Songs of Leonard Cohen op de proppen kwam) voorspelden een tour die muzikaal nog maar weinig zou voorstellen.
De opstelling van het podium doet het ergste vermoeden. Naast de gebruikelijke instrumenten: een er wel erg comfortabel uitziend rood zeteltje. De vrees voor een concert waarin vooral de band het werk mag opknappen en Cohen zachtjes indommelend in zijn behaaglijke fauteuil de teksten voor zich uitprevelt, steken de kop op. Onterechte vrees, zo blijkt, want even later komt Cohen zowaar in een drafje het podium opgehuppeld. De groeven in het gelaat snijden net iets dieper dan voorheen en met de rug lichtjes gebogen en de haren wit als verse sneeuw ontvangt de zanger zichtbaar ontroerd het applaus met een dankbare grijns.
Wat volgt is een drie uur durend, bijna perfect concert met een setlist die vooral putte uit Cohens latere, minder folkgerichte werk. Op "Jazz Police" en "I Can’t Forget" na, passeren alle nummers uit het klassieke album I’m Your Man de revue. Een tienkoppige band (met het bij Leonard Cohen onvermijdelijke zangeressenkoortje) en de iets te gladde sound meten de songs een jazzy jasje aan, maar het is Cohens doorleefde grafstem die de show steelt. Bij opener "Dance Me To The End Of Love" is het al duidelijk dat Cohen op zijn 73ste nog niks van zijn vocale sterkte, présence, charme en stijl heeft ingeleverd.
"Bird On A Wire", in een nieuw jazzy arrangement inclusief gitaar- en saxofoonsolo, is een eerste uitschieter, al betekent het ook het begin van Cohens vervelende gewoonte om iedere muzikant uit zijn band met naam, toenaam en functie voor te stellen na iedere halve solo. Detailkritiek die ruimschoots wordt goedgemaakt door pakkende versies van onder andere "Who By Fire", "The Bells" en "Hey That’s No Way To Say Goodbye", dat wordt opgeluisterd door een mooi stukje mondharmonica.
Het tweede uur begint Cohen na een korte pauze met semi-akoestische versies van "Tower of Song" en "Suzanne", enkel bijgestaan door het vrouwenkoortje en orgel. De eighties jazz-soul van "Boogie Street", waarin een hoofdrol is weggelegd voor de saxofoon en Robertson, doet zowaar denken aan Sade, en "So Long Marianne" klinkt dan weer behoorlijk bluesy, zodat het concert nooit eentonig wordt. Na een feestelijk "Take This Waltz" walst Cohen, die zich gedurende het hele concert bijzonder kwiek toont, letterlijk het podium af.
Andere hoogtepunten? De bijzonder intense gospelversie van "Hallelujah", zeker bij de jongere generatie Cohens bekendste song (al kennen velen slechts de cover van wijlen Jeff Buckley), waarin Cohen subtiel de regel "I didn’t come to Bruges just to fool you" weet te verwerken; "In My Secret Life" uit Ten New Songs dat in Brugge ver boven de albumversie uitstijgt en Cohen op zijn meest romantisch toont; en knappe sobere uitvoeringen van "I’m Your Man" en "Sisters of Mercy".
Of er een vervolg komt op deze tour is onduidelijk. Het wereldwijde succes ondanks de wel erg hoge ticketprijzen (met zijn 50 euro was het concert in Brugge, dat trouwens opvallend veel buitenlanders naar Brugge lokte, veruit het goedkoopste van de hele tournee) zal Cohen alleszins weer een aardig spaarpotje hebben opgeleverd. Aan hem om te oordelen of dat volstaat. Beslist hij om er hierna toch mee op te houden, dan was zijn doortocht in Brugge alvast een onverwacht maar zeer waardig afscheid van een groot poëet en groot muzikant. Hoed af.
Meer fotos op www.wannabes.be
