Is My Bloody Valentine, de legendarische band die begin jaren negentig de shoegaze fijnstelde en tegelijk aan de wieg stond van de postrock, anno 2008 nog relevant? Afgaande op de massale opkomst in het Parijse Le Zénith en afgaande op de prachtige, breed uitwaaierende, woedende gitaarlagen en de enthousiaste publieksreacties kan je die vraag als beetje muziekliefhebber enkel beantwoorden met een volmondig ja.
Niet verwonderlijk: de sound van My Bloody Valentine was twintig jaar geleden zijn tijd lichtjaren vooruit en heeft een heel leger aan groepjes beïnvloed. Een opvallend jong publiek dus in Parijs, voor een stel heren en dames die er opmerkelijk goed geconserveerd uitzagen. Kevin Shields zag er nog steeds aangenaam verwaaid uit, Bilinda Butcher was met haar minirokje nog steeds verrassend sexy, bassiste Debbie Googe was met haar jongensachtige pagekopje nog steeds moeilijk te detecteren als exemplaar van het vrouwelijke geslacht, en drummer Colm O’Ciosoig speelde nog steeds alsof zijn leven er van afhing.
Ook de muziek, en dit is belangrijker, klonk geen seconde gedateerd. Al van bij opener "I Only Said" waren wij helemaal bij de les: een wall of sound om u tegen te zeggen, dat heerlijk zeemzoete sologitaartje van Butcher, de engelenzang van Shields… My Bloody Valentine zou komen, zien en met mokerslagen van gitaarmuren overwinnen. Zo was er bijvoorbeeld het in withete woede badende "When You Sleep" en het nog meer nijdige "You Never Should"
En zo ging het maar door. Voortdurend hapte je als toeschouwer naar adem, niet alleen door de prachtige muziek, maar ook door het totaalgebeuren: de geprojecteerde achtergrondbeelden versmolten immers naadloos met het geluid. Ja, de zang stond als vanouds te stil en ja, het geluid stond misschien ook iets te stil. Domweg PA-problemen of was er meer aan de hand? Volgens bepaalde bronnen sommeerde de Parijse politie de PA-technici immers de knop van een comfortabele 115-125 decibel naar 106 decibel te draaien — de Franse norm. Shields zou zich twee keer voor dit ongemak verontschuldigen, maar dat maakte allemaal niets uit toen de band "Only Shallow", netjes halverwege de set, inzette: dit was perfectie ten voeten uit, dit was hemels, dit was een enkel ticketje richting noiseparadijs.
My Bloody Valentine heeft maar twee volledige platen gemaakt, albums die pijnlijk perfect zijn. Niet verwonderlijk dus dat letterlijk elk nummer midden in de roos schoot. "Lose My Breath" en vooral "Come In Alone" vormden dan ook een aha-erlebnis zonder weerga. En dan hadden we kleppers als "Sueisfine" nog niet gehad of, nog beter: "Soon". Dat hypnotiserende ritme! Die gitaarmuur! Die heerlijke brug naar de Manchester-sound van begin jaren negentig! Die totaalervaring!
Als voorlaatste nummer in de reguliere set speelden de heren en dames "Feed Me With Your Kiss" en bliezen daarbij haast het plafond eraf. Kon het nog harder? Ja dus, met hekkensluiter "You Made Me Realize": dit was een storm met windkracht tien, een dozijn olifanten in een luciferdoosje, een container Vicks Blue. Eindigen deed het combo met een kwartier stuurloze noise. Helaas draaiden net op dat moment de Franse geluidstechnici (op bevel van de politie?) de bas en de drums helemaal weg. Soms speelde de band dus enkel op haar versterkers, dan weer kwam die machtige fuzz je weer toegewaaid doorheen het reguliere geluidssysteem. Maar wat een statement! Want My Bloody Valentine, dat is: op de keper beschouwd, stuurloze noise die wordt tegengehouden door prachtige melodieën. In die zin mag het niet verwonderen dat de groep steeds verder wil gaan richting Absoluut Lawaai. Benieuwd waar die evolutie zal eindigen.
Het pleit voor de groep dat ze, ondanks de hardnekkige PA- en politieproblemen, toch nog terugkwamen voor een bisnummer — naar verluid zouden ze backstage gedreigd hebben hun advocaten erbij te halen —, al haspelden ze, door het slechte geluid, het ronduit machtige "You Made Me Realize" die tweede keer snel en plichtstatig af. Soit, dit was een bijna perfect concert van een bijna perfecte band die als een elektromagneet op elkaar was ingespeeld. Hopelijk maken ze nu eens eindelijk werk van de opvolger van Loveless. Razend benieuwd zijn we naar die nagelnieuwe plaat; de geruchten dat de heren en dames eraan bezig zijn, worden steeds hardnekkiger. My Bloody Valentine speelde in Parijs een vlekkeloos, jammer genoeg niet van technische problemen gespaard maar alleszins subliem concert. Klasse!