Sportpaleis, Antwerpen, 7 mei 2008
Organisatie: Live Nation.
Kosten noch moeite spaarde Kylie voor haar nieuwste show, waarvoor
de electropopplaat ‘X‘
als bouwplan diende. Voor de 53 concerten van deze voorlopig
exclusief Europese tournee trommelde de Australische anderhalve
meter naast haar haar band een klein leger dansers en acrobaten op
om met haar een uit reuzenschermen opgetrokken podium onveilig te
maken. Geen bloemlezing van foute ‘klassiekers’ uit de jaren
tachtig of met pluimen getooide cabaretdécors zoals in de
teleurstellende ‘Showgirl’-tour, maar overweldigende
videoprojecties en een nadruk op de Kylie van de jaren 2000, die we
uiteindelijk het liefst zien.
Toch had la Minogue alweer een inlooptijd nodig alvorens ze indruk
kon beginnen maken. De purperen avondjurk waarmee ze haar entree
maakte liet weinig beweging toe en dus bleef de popprinses doorheen
het eerste segment grotendeels een statische pion temidden van
routineuze danssequenties. De opener ‘Speakerphone’ en ‘In Your
Eyes’ konden hierdoor niet overtuigen, maar een vroeg gelanceerd
‘Can’t Get You Out Of My Head’ zorgde gelukkig toch al even voor
entertainment. De tweede act – thema: American football – leverde
al meer amusement met ‘Wow’ en ‘Shocked’, maar zag er met onder
meer Gwen Stefani’s ‘Hollaback Girl’ in het achterhoofd te weinig
origineel uit. Bovendien waren de cheerleaderstenu en het
majorettestokje net iets te kinderachtig voor Kylie, die binnen
enkele weken uiteindelijk toch ook al veertig kaarsjes mag
uitblazen.
Pas een goed halfuur ver oversteeg Minogue het niveau onderhoudend
en wist ze te imponeren. Na een tweede kledingwissel zweefde ze als
een dominatrixversie van Jessica Rabbit op een zilveren doodskop de
scène op voor het verrukkelijke ‘Like A Drug’, waarin de ‘Fade To
Grey’-sample sterker in de verf gezet werd. Meteen de start voor
een reeks hits waarin even geen plaats meer was voor een speldenkop
verveling. Het sensuele ‘Slow’ kreeg na een kort infuus ‘Free’ een
rockend staartje en ook bij ‘Kids’ mocht het er wat minder
afgemeten en ‘steviger’ aan toegaan. Naar verwachting zorgde ook ‘2
Hearts’ voor een hoogtepunt, maar het leverde daarnaast het bewijs
dat Kylie ook in haar uppie de menigte overtuigend kan entertainen.
Na een ommetje klassieke stijldans (‘On A Night Like This’) sloten
‘Step Back In Time’ en ‘In My Arms’ het eerste deel af met de
typisch Minoguiaanse discocamp: de korte teleurstelling van de
aanvang was vergeten.
De redelijk lange pauze brak even de feestsfeer, maar was
vergeeflijk wanneer we zagen welk tafereel ondertussen opgebouwd
werd. In een Aziatisch boudoir groepeerden ‘Come Into My World’ (in
de superieure Fisherspooner mix), ‘Nu-Di-Ty’ en ‘Sensitized’.
Tussen potige samuraikrijgers en uit de hemel neerdalende
courtisanes mocht Kylie als een krolse kat op een roze kussen
sidderen in dit visueel verbluffende segment. Daarna was het een
tiental minuten gedaan met de pret in een te lang aanslepende
balladcluster die bovendien de fout maakte om de Scissor
Sisters-samenwerking ‘I Believe In You’ tot een wiegelied te
degraderen. Een in marinesfeer badende finale kreeg de schwung er
weer in dankzij het charmante ‘Loveboat’ en ‘Copacabana’, een
campfest dat enkel Kylie nog spankelend kan brengen. De bissen
bleken de feelgoodsongs ‘No More Rain’ en ‘Love At First Sight’ en
beïndigden de avond met de voornaamste reden van onze komst: een
tegengif voor die sluimerende verzuring.
Wat het showelement betreft, moet Minogue nog steeds haar meerdere
erkennen in de nauwkeuriger afgewogen en snediger
Madonna-spektakels. De kostuumwissels zijn soms nog te slecht
ingecalculeerd waardoor de show even stilvalt, sommige acts mogen
nog meer van zich afbijten en Kylie moet nog leren van bij het
begin alles te geven. Toch was KylieX2008 op enkele kleine
inzinkingen na een goed popconcert: enkele indrukwekkende
taferelen, een mooie afwisseling van hits en nieuw materiaal en
naar buiten met een goed gemoed. Het mag oppervlakkig en opgefokt
zijn, het gaat erin als zoete koek.
‘X‘ is uit bij EMI.
