Het zag er een beetje vreemd uit. Reeds iets voor zeven uur ‘s
avonds stond een heuse menigte van dertienjarige meisjes te drummen
voor de ingang van de Ancienne Belgique, waar die avond Jens Lekman
zou spelen. De verklaring was echter niet ver te zoeken: ook de
jongens van Air Traffic stonden gepland voor diezelfde avond.
Aangezien vier hippe Britse tieneridolen over het algemeen een
grotere opkomst uitlokken dan een weinig bekende Zweed, en zij dus
de AB Box mochten bezetten, werden de liefhebbers van Jens Lekman
doorverwezen naar de knusse AB Club, hetgeen zijn muziek allicht
enkel ten goede is gekomen.
Eerst was het echter de beurt aan voorprogramma Lucky Fonz
III, een jonge Amsterdammer die in 2006 de Grolsch Grote
Prijs van Nederland voor songwriters op zijn naam wist te
schrijven. Otto Wichers – zoals hij echt heet – heeft een verleden
als pianist, dj en straatmuzikant, maar focust zich de laatste
jaren vooral op zijn zangcarrière. Ik weet niet hoe het met zijn
andere kwaliteiten gesteld is, maar de keuze voor het
singer-songwriterschap is allesbehalve onlogisch. Vocaal doet hij
wat denken aan Will – Bonnie ‘Prince’ Billy
– Oldham, zijn songs leunen eerder aan bij het werk van The Bony
King of Nowhere. Maar daar waar ik laatstgenoemde muzikaal toch nog
iets hoger inschat, is Lucky Fonz wel de betere showman. Tussen de
vele kalme nummers laste hij een ‘carnavalesk’ moment in voor de
liefhebbers, voor een bepaald nummer had hij een speciale entree –
twee sierlijke pasjes richting microfoon – bedacht, en laatkomers
begroette hij – lichtelijk geïrriteerd, maar nog steeds zijn
vrolijke zelf zijnde – met een “Welkom, ik ben Jens Lekman en ik
ben al uren bezig”. Hier en daar kwam het allemaal nog een beetje
weifelend over, maar dit is zeker en vast een jongen waar we het
laatste nog niet van gehoord hebben.
Even later was het de échte Jens Lekman die het
podium betrad. Het is altijd afwachten hoe de jonge Zweed zijn
optreden ten berde zal brengen. In het verleden trad hij al op met
een koor en strijkerskwartet, maar ook met enkel een gitaar en een
cd-speler, of zelfs a capella. Dit keer werd hij geflankeerd door
een excentrieke ‘sampleman’ en een vrouwelijke band (bassiste,
drumster, celliste en violiste), allemaal in a sorti klederdracht.
Het was beslist een schattig plaatje.
Lekman opende meteen enthousiast met ‘I’m Leaving You Because I
Don’t Love You’ en ‘The Opposite of Hallellujah’ – inclusief
choreografie. Ook de rest van de set werd overheerst door songs van
Jens’ laatste plaat Night Falls Over
Kortedala. Onder meer ‘It Was A Strange Time in my Life’, ‘A
Postcard to Nina’ (met een hilarische introductie betreffende het
verhaal van het nummer, dat handelt over zijn lesbische vriendin
Nina die haar conservatieve vader had wijsgemaakt dat ze zich had
verloofd met Jens) , ‘Shirin’, ‘Sipping on the Sweet Nectar’ (nooit
eerder zag ik zoveel ‘muzikaal correcte’ mensen uit de bol gaan op
een relatief fout disconummer, maar dat kon je hen amper kwalijk
nemen) en ‘Friday Night at the Drive-In’ (nog meer feestelijkheden)
passeerden de revue. Maar ook liefhebbers van de vorige albums
werden verwend met nummers als ‘A Sweet Summer’s Night on Hammer
Hill’, ‘Do You Remember the Riots?’ en ‘Pocketful of Money’. Net
zoals het voorprogramma was Lekman niet vies van een flinke dosis
humor. Nochtans had hij die niet nodig als bliksemafleider voor een
magere muzikale prestatie, want op dat vlak zat het eveneens
helemaal goed. Waar de vette samples die op ons afgevuurd werden
bij vele artiesten nogal belachelijk zouden overkomen, pasten ze in
het geval van Jens Lekman perfect in het plaatje. Wat ook opviel,
was de enorme helderheid van Jens’ stem. Prachtig was bijvoorbeeld
zijn aandoenlijke versie van ‘Your Arms Around Me’. Het was dan ook
met spijt in het hart dat we – gelukkig pas na twee reeksen
bisnummers – afscheid moesten nemen van deze verrukkelijke
singer-songwriter.
Night Falls
Over Kortedala is uit bij Konkurrent.
