Alvorens Digitalism de festivals tot een groot feest zal maken, onderneemt het gezelschap nog een clubtour die een glimp laat zien van hoe heet de zomer zou kunnen worden. Met een passage waarin euforie de boventoon voert, wordt de AB moeiteloos ingepakt.
Met het vorig jaar verschenen debuut Idealism bereikte de controverse rond het Duitse electroduo een voorlopig hoogtepunt. Volgens de ene leverde Digitalism hiermee een van de spannendste en meest boeiende elektronische platen van de laatste jaren af, volgens anderen was Idealism een zoveelste doorslagje van Daft Punk dat braaf in het rijtje van Oi Oi Oi en + paste, zonder dat daar een meerwaarde aan toegevoegd werd.
Voor dat laatste valt inderdaad iets te zeggen, maar dan in de optiek van de voorstanders: ja, Digitalism surft mee op de golf van Boys Noize, Justice et les autres, maar net zo goed doet Digitalism dat met verve en staat de groep garant voor uitstekende concerten annex feestjes en verdienen Jens Moelle en Ismail Tüfekçi hun plaats in het hedendaags dansgebeuren.
Want live brengen de twee een show die het midden houdt tussen de podiumact van Soulwax Nite Versions en die van Chemical Brothers. Met de snedige opener “I Want I Want” worden de bakens uitgezet: zang en drumlijnen worden ter plekke gefabriceerd en verder is het knopjes drukken en draaien geblazen, maar wat er daardoor door de speakers schalt, is van zo’n aanstekelijk niveau dat de manier waarop de muziek ontstaat van ondergeschikt belang is aan het effect dat gecreëerd wordt.
Zo was het achteraf bekeken misschien geen wijze beslissing om geen fronstage in de zaal te plaatsen, gezien de gretigheid waarmee het publiek — of juister: wulpse deernes — het podium besteeg om enkele danspasjes te maken en vervolgens al stagedivend het hazenpad te kiezen voor toesnellende security. Een feestje, met andere woorden, en dat kan moeilijk anders met een Tüfekçi die als de beste MC op tijd en stond het publiek gaat opzwepen. Voor zover dat nog nodig is, want de sterke collectie songs die het duo op het publiek loslaat, volstaat om een uitverkochte AB richting extase te stuwen.
Met prijsbeesten als een meebrulbaar “Idealistic” en een van bouncing beats voorzien “Anything New” wordt de ene knaller na de andere afgevuurd, en al heeft dat laatste nummer meer dan hoorbaar de mosterd bij Daft Punk gehaald, het is een efficiënte song die met regels als ”The future isn’t part of your identity” knipoogt naar de sloganeske kant van U2’s Popmart-tournee. Al is er bij Digitalism ook meer dan ruimte genoeg voor optimisme en, vooral, warmte.
Met “Pogo” komt de passage van Digitalism tot een climax en het nummer legt met zijn zowel euforische als melancholische ondertoon de belangrijkste breuklijn tussen electro en kille dansmuziek bloot: dit is lief én sexy én dansbaar. Tel daar nog een opzwepende versie van doorbraaksingle “Zdarlight” bij en de buit is binnen voor Digitalism. Een goed uur lang was de AB de hipste club van de hoofdstad, een feit dat we deze zomer graag een vervolg zien krijgen op een wei op het platteland.
