Na verschillende jaren van uitstel kunnen we eindelijk kennismaken met Leo’s nieuwste project Verre Werelden. De reeks blijft binnen de gekende Leostijl. Tekenaar Icar blijkt een verdienstelijk ambachtsman.
Tegenwoordig is het niet zo eenvoudig om een nieuwe stripreeks te begroten. Vijf voorspelde delen kunnen al snel een eerste cyclus vormen en een trilogie wordt sneller dan haar schaduw uitgebreid met het nodige aantal vlot verkopende delen. Zo is het ook bij Verre Werelden onduidelijk hoeveel delen de reeks precies zal tellen. Deze eerste episode start alvast met voldoende verhaalelementen om nog enkele albums voort te kunnen.
Wanneer Paul Clauden samen met zijn moeder en zus op de onbekende planeet Altaïr-3 arriveert, verwacht hij opgehaald te worden door zijn vader. Deze daagt echter niet op en het drietal moet zijn eigen weg zien te vinden. Paul tracht zijn vader op te sporen en door middel van een expeditie vindt hij een spoor. Samen met het krabachtige wezen de Stepanerk engageert hij zich voor deze expeditie. Waarom zijn vader de familie überhaupt naar Altaïr-3 heeft gehaald, blijkt de grote inzet van de hele zoektocht te worden.
Eens te meer slaagt Leo er in om een overtuigende wereld te creëren. Hij vermengt op zijn typische manier een realistische setting en levensechte personages met de meest vreemde creaturen. In zijn Alderbaran-verhalen put hij zich zelfs uit in het verklaren van elk detail van zijn creaties. De wezens blijken telkens weer om gegronde redenen op een bepaalde manier vormgegeven. In Verre Werelden is dit voorlopig minder het geval. De intrige lijkt hier centraal te staan, waardoor het album meer weg heeft van een klassieke SF-strip.
Leo’s kompaan Icar (pseudoniem van Franck Picard) is een oude bekende. Begin jaren ’90 tekende hij al twee delen van de reeks Jeepster onder de andere nom de plume Francard. Sindsdien leek hij van de aardbodem verdwenen, maar met Verre Werelden maakt Icar een comeback langs de grote poort. Leo is immers een grote naam in de recente Europese stripwereld en Verre Werelden is dan ook verzekerd van een goede verkoop. Gelukkig brengt Icar het hier zelf ook verdienstelijk van af. Hij zorgt voor een lichte inkleuring en brengt heel wat meer dynamiek in de reeks dan Leo zelf zou kunnen aanbrengen.
Na dit eerste album zweeft ons oordeel nog in het ijle. Verre Werelden heeft alles in zich om opnieuw een meeslepende en menselijke SF-saga te worden, maar toch blijven de personages vooralsnog iets te veel van bordkarton en komen ze allemaal niet even goed uit de verf. Wij hopen dat Leo in de volgende delen ook zijn fascinatie voor expedities kan intomen en ons nog meer verrast zoals hij dat al zovele malen eerder deed.
