Geen groep die tegenwoordig meer discussie opwekt dan Glasvegas: of je gaat gillend lopen van de van pathos en feedback doordrenkte pop van de Schotten, of je kunt er niet genoeg van krijgen. Die stelling werd vrijdagavond nog maar eens bewezen toen de groep ondanks een erg middelmatig concert toch werd ingehaald als helden.
In het Verenigde Koninkrijk mogen ze de grote zalen platspelen, in België volstond voor Glasvegas een AB-Box. Daar was ook een reden voor: was het debuut van de groep uit 2008 nog een klein bommetje, dat ervoor zorgde dat de groep een jaar later op Pukkelpop stond (zelfs al werd de plaat in ons land officieel niet uitgebracht), dan bleek opvolger Euphoric /// Heartbreak \ vorige maand een duffe bedoening, waarop de groep zich verloor in onzalige experimenten met jaren tachtiggeluiden.
Aan de groep dus om dat live recht te zetten, maar dat lijkt niet voor vanavond te zijn. De groep probeert, en doet zijn best, maar de motor lijkt maar niet te willen aanslaan. Nochtans klopt het visuele plaatje, en voorspellen alle elementen een triomf: van de openingstape, over de oplichtende Las Vegas-(jaaha)-letters van de groepsnaam, tot de star quality van frontman James Allan: half Joe Strummer, half mensellijk insect — sprietig, met wit jasje, en van grote zonnenbrilogen voorzien.
Met “The World Is Yours” — op plaat één van de sterkhouders van Euphoric /// Heartbreak \ — krijgen we een aarzelend begin dat meteen symptomatisch voor de avond wordt: muzikaal klikt het wel, maar om één of andere reden vindt Allan niet helemaal zijn plek daarin. Komt het doordat hij zijn gitaar aan de wilgen heeft gehangen om zich op zang te concentreren? We hopen van niet, want hoewel duidelijk is dat hij zich daarop wil concentreren, vervalt hij vanavond tijdens de strofes regelmatig in een soort warrig parlando dat de flow uit de songs haalt. Dat hij in de refreinen bewijst wel degelijk te kunnen uithalen is dan een schamele troost.
De met O.M.D.-synths volgeplamuurde draak “Whatever Hurts You Through The Night” — geïnspireerd op, we kid you not, Thelma & Louise — valt even op zijn achterwerk als Allan per ongeluk de toetsen van zijn neef saboteert, maar er wordt vlekkeloos ingepikt. Erger is “Ice Cream Van”: goedkoop galmen, met een half oog gericht op Bono, die Allan wist te overtuigen van zijn zangcapaciteiten, maar daarbij vergat te vermelden dat je in de eerste plaats natuurlijk ook sterke songs nodig hebt. En net wanneer dat het geval is, zoals in een razend “Go Square Go”, lijkt Allan zijn stem te zijn verloren, en blijken de hoge noten buiten bereik. Jammer.
En toch zit het er bij momenten wél boenk op. De bijna techno-industrieel aandoende intro van “Shine Like Stars” — een pak zwaarder dan op plaat — mondt uit in een indrukwekkende geluidsstorm, waarvoor Allan zelfs even gaat zitten, en knap is ook een breekbaar “Flowers & Football Tops” dat enkel wat toetsenbegeleiding meekrijgt. Maar het zijn de singles die het devote publiek helemaal meekrijgen. “Geraldine”, natuurlijk, of “Euphoria”, maar nog het meest “Daddy’s Gone”, één en al Spektoriaanse wall of sound, dat lijkt te zijn uitgegroeid tot een soort “Alive” van een nieuwe generatie. Het massaal meegebrulde “he’s gone, he’s gone” is overrompelend. De groep bedankt veelvuldig voor het enthousiasme, Allan duikt nog eens de frontstage in om wat handen te schudden: het tekent een groep die ondanks de rocksterposes geen kapsones heeft.
Euphoric /// Heartbreak \ is een titel die we moeten lezen als “de pieken en dalen van het leven”, vertelden de puike nieuwe drumster Joanna Löfgren en gitarist Rab Allan ons ’s namiddags. En misschien moeten we Glasvegas ook als band zo maar nemen: geen ongelofelijk sterke momenten als “Daddy’s Gone” zonder de onzin van “You”, geen “Flowers & Football Tops” zonder de klefheid van “Whatever Hurts You Through The Night”. Het maakt de groep een taai bandje, maar wel een die je ondanks een slecht concert graag blijft zien. En dat je doet hopen op een revanche op een festival deze zomer.
