Corto Maltese is opnieuw springlevend. We ontmoeten onze held ditmaal in Venetië, waar hij samen met Aïda de boot naar zijn heimat Malta neemt. Tien jaar is Maltese niet meer in zijn thuisland geweest, maar zoals dat gaat met iemand die er een frivole levenswandel op nahoudt, eindigt een mens al eens elders dan hij plant.
Een cholera-epidemie op Malta, en de daaruit voortvloeiende quarantaine waaronder het eiland geplaatst wordt, doet de boot waarop Maltese en Aïda zich bevinden uitwijken naar Alexandrië. En waarom ook niet. Aïda, reporter van National Geographic, kan er een jonge, beloftevolle Britse politicus opzoeken, terwijl Corto de kans krijgt om een oude legende na te trekken en op zoek te gaan naar de Spiegel van de Pape. Tussendoor redt hij Winston Churchill, Aïda’s gezelschap, van een terreuraanslag, wat hem niet alleen de dank van het Britse volk oplevert, maar hem eveneens doelwit nummer één maakt van De Nationale Partij, wiens partijlijn vooral bestaat uit het vroegtijdig beëindigen van het leven van tegenstanders.
Het is het avontuurtje wel, dat Maltese vervolgens beleeft en dat hem langs exotische locaties, die nog bestonden in het begin van de twintigste eeuw wanneer dit verhaal te situeren valt, brengt en laat kennismaken met een stoet fascinerende figuren. Sinds de zeeman voor het eerst de levens van de lezers binnen kwam met de Ballade van de zilte zee kijkt een mens van niet veel meer op, maar soms is het wat van het goede teveel.
Een deel van de aantrekkingskracht van dat allereerste avontuur school ‘m immers in de poëtische traagheid die het verhaal in zich had. De huizenhoge kwaliteit die de Ballade in zich droeg, werpt daarmee, vermoedelijk voor eeuwig en altijd, een schaduw over de latere avonturen van zeeman. Zo’n erfenis is meer een vloek dan een zegen voor de auteurs die vandaag met Maltese aan de slag gaan. Ach, als dit een eerste album was, was het etiket “veelbelovend” op z’n plaats geweest. Nu is het moeilijk je als lezer aan jaren geleden geschapen verwachtingen te onttrekken en is het zoeken naar een gepaste omschrijving van Equatoria.
Gekunsteld is een mogelijkheid. Maltese hakkert van hot naar her en vergeet bijna adem te halen. De enige ogenblikken waarop hij even halt houdt, is wanneer er een fraai plaatje te tonen valt, de in stemmig zwart-wit getekende zeeman tegen een zinderende einder, om maar een voorbeeld te noemen.
Over die tekeningen kan gemonkeld worden dat ze gemakzuchtig zijn, maar anderzijds: het is wat dit album verbindt met de vroegere triomfen die Hugo Pratt bij elkaar tekende. Zowat elke plaat is ook nu een parel en doet dromen van verre avonturen en een vrijbuitersleven. Het is echter wanneer al die platen bij elkaar gebracht worden, dat het besef doordringt dat ons burgermanbestaan misschien nog niet zo ellendig is. Corto Maltese daarentegen, wensen we een verdiende rust toe.
