“Word toch eens volwassen, Corto. Stop met dromen.” Dat krijgt Corto Maltese bij het begin van Onder de
middernachtzon voor de voeten geworpen. Onze favoriete dromer annex vrijbuiter is dan ook terug, ruim 20 jaar
nadat hij met Mu voor het laatst van zich liet horen. En nog steeds is hij dezelfde, een lichtend voorbeeld van
poëtische ontregeling.
Raspoetin, want hij was het die Corto de woorden naar het hoofd slingert, mag het dan wel over “bekakte high
society wijven” hebben, zijn woorden vatten het karakter van Corto Maltese, en de strips waarin hij de hoofdrol
vertolkt, zeer accuraat.
1915. Terwijl Europa in een destructieve bui zichzelf de nek tracht om te wringen, gaat Corto Maltese op zoek naar
zijn vriend Jack London. Zijn zoektocht brengt hem via San Francisco, op dat ogenblik gaststad van de
wereldtentoonstelling, naar Alaska, waar Maltese in opdracht van zijn vriend Waka Yamada tracht te vinden om haar
een brief te bezorgen. De wereld mag in brand staan, maar vriendschap en liefde laten zich door dergelijke hindernissen
niet stoppen, dat spreekt.
De zoektocht naar Yamada doet Maltese in oorden belanden waar de doorsnee sterveling liefst in een ruime boog,
en met de ogen neergeslagen, in snelle pas voorbij loopt. Onze held voelt zich echter net zo goed thuis in hoerenbuurten
en speelholen als tussen high society wijven. Al verschillen die twee werelden soms minder van elkaar dan je als
doorsnee sterveling op het eerste zicht zou vermoeden.
In het hoge noorden van Amerika komt Maltese niet alleen in contact met natuurpracht, die soms een te geduchten
vijand blijkt, maar ook met de menselijke aard in al zijn duistere glorie. De positie van zwarten in Amerika, Inuit die
zich, tegen het decor van een indian summer, bekwamen in blanke repressiemiddelen en een echte shoot-out zoals die in
het wilde westen, althans volgens de overlevering, tot de orde van de dag behoorde, het zijn maar enkele van de
avontuurlijke hindernissen die onderweg opdoemen.
Maltese, de laatste Echte Held, maakt het zonder al te veel verpinken mee en houdt, zoals het een held betaamt,
dapper stand. Wat rationeel gezien niet meer dan logisch is, gezien het avontuur een sprong in de tijd betekent
tegenover het voorgaande album.
Met deze nieuwe uitgave waagt Casterman zich aan een bijzondere gok. Nadat Blake & Mortimer twintig jaar geleden
opnieuw opstonden, wordt nu ook Hugo Pratts beroemdste creatie opnieuw tot leven gewekt.
In het ideale geval zou het mogelijk moeten zijn Onder de middernachtzon te lezen zonder te weten wie het
album gemaakt heeft. Die ultieme test om onbevooroordeeld dat album te beoordelen, is echter onmogelijk uit te
voeren. Waardoor noodgedwongen een voorzichtige conclusie gemaakt wordt: Onder de middernachtzon is een
meer dan verdienstelijk album, een geslaagde poging van Juan Diaz Canales en Ruben Pellejero om een held in een
nieuw avontuur onder te dompelen. Maar blijft de vraag of de magie van Corto Maltese er voor de lezer van vandaag
niet deels in schuilt dat de zeeman een mythe geworden is, iemand wiens verhaal verteld is en waarnaar de lezer op
zoek kan gaan, of toevallig kan op botsen in een vreemde stad, in een stoffig winkeltje dat gerund wordt door een
literatuurliefhebber van bedenkelijk allooi, zonder dat hij moet opboksen tegen hedendaagse helden, die allen
schreeuwen om de aandacht van de lezer?
In het Hergé Museum loopt tot 6 januari 2016 de expo “Hugo Pratt, Rencontres et Passages”.
