Borris debuteert indrukwekkend in het Nederlands met De dooie. Ondanks enkele minpuntjes blijft de sterke graphic novel overtuigend overeind. Lauwert wist het boek binnen te halen en het jonge fonds er verder mee te versterken.
Onder het pseudoniem Borris tekent Boris Joly al heel wat jaren strips en illustraties voor de Franse markt. In 2010 debuteerde hij met scenarist Céka binnen de collectie KSTR voor debutanten bij uitgeverij Casterman. De dooie was in 2018 Borris’ debuut als (co)scenarist, samen met Benoit Vidal. De jonge uitgeverij Lauwert nam het album nu op in de albums van mei, waarin de jonge uitgeverij voor het eerst drie albums tegelijk uitbracht. De dooie valt op door een handig boekformaat en een harde kaft. De hele uitvoering is doordrongen van kwaliteit.
De strip zelf is een grimmige vertelling die op een wat ongewone manier spanning opbouwt. Het gegeven is bedrieglijk eenvoudig: het lijk van Joseph moet door de bergen naar een priester gebracht worden, die het kan zegenen. Vanuit het afgelegen dorpje wordt een groepje van dragers afgevaardigd om de loodzware bergtocht met de kist tot een goed einde te brengen. Tijdens de tocht groeien de conflicten tussen de dragers doordat het gedeelde verleden zich opnieuw aandient. Ook over de motivatie om verder te gaan met de hallucinante onderneming steken de nodige twijfels de kop op. Het is voor een strip ongewoon dat er zo veel spanning in een verhaal zit zonder dat er eigenlijk ook maar één spectaculaire gebeurtenis in voor komt. Psychologisch en grimmig is het boek al van bij de start, en samen met zijn coscenarist bouwt Borris de spanning heel vakkundig verder op.
De hoekige, bonkige tekenstijl sluit wonderwel aan bij het ruwe karakter van de dorpsgemeenschap. Een sterk onderscheid tussen de verschillende figuren is er wel niet, wat het soms lastig maakte om het verhaal en de verhoudingen tussen de verschillende personages vlot te kunnen volgen. Ook de keuze voor een beperkt, erg donker kleurenpalet, maakte de onduidelijkheid soms groot. Als recensent is het toch altijd fijn om het gevoel te hebben een puntje van advies te mogen meegeven aan stripmakers. Een grote grafische duidelijkheid is dan ook dit puntje voor Borris. Hiermee zou de intensiteit van zijn verhaal nog sterker tot haar recht kunnen komen.
De dooie is na Sirocco alweer een sterke keuze van Lauwert voor het versterken van het startende fonds. De uitgever lijkt voorlopig eerder op kwaliteit dan kwantiteit in te zetten, wat we alleen maar kunnen aanmoedigen als lezer. Ook de andere nieuwe boeken ogen aantrekkelijk en de eerste online reacties lijken ook te wijzen op dezelfde kwaliteit. Wat ons betreft, mag het werk van Borris verder vertaald worden. Zijn meest recente album, het one-shot Albert Londres doit disparaître, lijkt alvast in pole positie te liggen.
