Met een nostalgische kijk op de marathon, zorgt Nicolas Debon voor een knappe toevoeging aan zijn oeuvre. Het boek neemt je op bevlogen wijze mee naar het interbellum, een tijdperk met vele gezichten, waar Debon een nieuwe kijk op weet te geven.
Een marathon lopen. Vandaag is het zo’n bucketlist-ding, vaak zelfs een opstap naar een aaneenschakeling van marathons, of een opwarmertje voor een ultramarathon. Maar ooit was een marathon simpelweg een waanzinnig lange duurloop waarin alleen de besten de eindmeet haalden. Want geef toe, ondanks alle stoerdoenerij van hedendaagse flinke jongens en meisjes, is 42 kilometer en 195 meter lopen niet niks. Het is zelfs 42 kilometer verder dan ondergetekende al joggend wil afleggen.
Gelukkig hoef je geen actieve sportieveling te zijn om ten volle van Marathon te genieten. Debon tekende immers een prachtboek dat een schijnbaar alledaagse sportgebeurtenis in detail vat en boeiend in beeld brengt. De ongeduldige toeschouwers, de atleten en fotografen die zich klaarmaken voor het startschot, zelfbewuste Amerikanen, bijna zegezekere Finnen, en een flinke hoop Fransen, onder wie een onopvallende figuur: El Ouafi, doorgaans arbeider bij Renault. Het is een interessant stel figuren dat aan de start verschijnt en gelukkig kunnen we samen met een van de toeschouwers mee een heuse autocar in om het verloop van de wedstrijd te volgen.
Die is er eentje van het type dat de ware toppers van de wannabes scheidt. De deelnemers hebben immers allen een stevige tegenstander te trotseren: de wind, die zich die bewuste augustusdag flink manifesteert. Ondanks het genadeloos beuken van de elementen, heeft Debon de wedstrijd in een bijna poëtisch album gegoten, getekend in fascinerende roodtinten, die doen denken aan verkleurde dia’s op zolder.
Haast terloops tekent Debon ook, en misschien vooral, een tijdsbeeld: het Nederland van het interbellum, tussen hoop en onzekerheid, een periode waar geen getuigenissen uit eerste hand meer van te rapen vallen, maar die tot de verbeelding spreekt, al was het maar door zijn vanuit hedendaags standpunt bekeken plechtstatige karakter, als werd de wereld bevolkt door lieden die nog moest uitvogelen hoe je dat doet, lijf en leden ontspannen.
Debon weet er echter raad mee. Na Het experiment geeft de Franse auteur opnieuw een originele blik op een stuk 20ste-eeuwse geschiedenis dat niet noodzakelijk tot de parate kennis hoort. In zijn eigen, bijna rustgevende stijl weet de auteur je moeiteloos het verhaal in te trekken, met bevredigende gevolgen.
