Een constante allesverpletterende sociale druk, dit is de werkende kracht in Maak me eendimensionaal. Sang Young Park toont ons de gevolgen van heteronormativiteit, academische stress en sociale ongelijkheid in Zuid-Korea. Park beschrijft de ervaringen van een jonge homoseksuele Koreaan die opgroeit in een conservatieve maatschappij. Maar ondanks de culturele verschillen tussen Korea en België zal menige Belg de restricties en emoties, die het hoofdpersonage teisteren in Maak me eendimensionaal, zonder enige twijfel herkennen.
Maak me eendimensionaal toont de middelbareschooltijd van een naamloos hoofdpersonage. Het verhaal vertrekt vanuit zijn perspectief, wanneer hij een succesvolle psycholoog is, lang na zijn dagen als scholier. Het personage ontvangt een brief waarin hij wordt herinnerd aan zijn medeplichtigheid aan een moord, waarvoor hij nooit gevat is geweest. Vervolgens gaan we terug in de tijd naar de middelbare school, waar we zien hoe het lyrisch subject gebukt gaat onder de onmetelijk hoge druk die zijn omgeving aan hem opwerpt. Hier onthult de brief ook langzaam maar zeker zijn betekenis.
Deze synopsis kan ietwat misleidend zijn, want de roman is geen whodunit. Als dit is wat je van Maak me eendimensionaal verwacht, zal je honger naar spanning en mysterie niet gestild worden. Het is een coming-of-ageroman en een andere classificatie doet de structuur en diepgang van de roman geen recht. Het mysterie uit het eerste hoofdstuk werkt als een motor die ons leidt langs het denken van de protagonist. Park heeft dit goed onder controle. Het mysterie houdt ons wel nieuwsgierig, maar het leidt niet af van de emotionele kern van de roman. De moord speelt een belangrijke rol in het verhaal, maar het heeft een beperkte invloed op het plot en de marketing gaat hier misleidend mee om. Zeer onnodig, omdat het werk zonder enige moeite op zichzelf staat.
Het is dan ook duidelijk dat Park de materie waarover hij schrijft goed onder controle heeft en daardoor voelt het werk meedogenloos authentiek. Die authenticiteit is heel belangrijk, anders zou Maak me eendimensionaal al snel melodramatisch aanvoelen. Hoewel het hoofdpersonage soms dramatisch is en dit ook zelf toegeeft, toont Park ook een uitweg voor het verdrukkende gevoel. Maak me eendimensionaal neemt de emoties van de een middelbare scholier terecht serieus, zonder nodeloos te dwepen in zijn lijden. Op die manier toont de roman een uitweg voor zijn moeilijkheden, zonder de problemen te bagatelliseren. Er zijn natuurlijk altijd opmerkingen en kanttekeningen die je met een kritische blik alsnog kunt aanhalen, maar zelden heb ik zo’n genuanceerde blik op depressie in een coming-of-ageroman gezien. En Maak me eendimensionaal doet het zonder een belerende of te uitleggende toon.
Op die manier worden de onbegrepen emoties van de personages prachtig beschreven zonder ooit benoemd te worden. De emoties, zorgen en reacties in Maak me eendimensionaal zijn levensecht en voelen nooit alsof ze er alleen zijn om het plot te dienen. Zo beschrijft Park de absolute eenzaamheid en hulpeloosheid die een middelbare-schoolervaring met zich kan meebrengen. Een systeem dat geen menselijkheid toelaat kan geen menselijkheid creëren. Zo geldt het ook voor het lyrisch subject in Maak me eendimensionaal. Want wanneer de realiteit onophoudelijk op een jongen inslaat en er zo weinig te vinden is om hem daartegen te beschermen, blijft niemand onaangedaan.
Emotionele verkenning is dus de kracht van Maak me eendimensionaal. Park weet de emoties van een jongvolwassene heel overtuigend te beschrijven. Hij neemt het personage altijd serieus, maar hij heeft ook oog voor beperkingen die een onontwikkeld brein en een gebrek aan levenservaring met zich meebrengen. Zo heeft Park een krachtig werk neergepend dat een genuanceerd en realistisch beeld schetst van een uiterst ongelukkige middelbare-schoolervaring die, jammer genoeg, voor veel lezers herkenbaar zal zijn.
