Uitgesteld door ziekte in maart, maar uitstel is geen afstel, en in het bouwen van een feestje zijn de mannen en vrouw van Blaudzun nog steeds goed bedreven.
Heel even leek het zelfs weer maart 2022: bijna 20 graden op de thermometer, een zonnetje met wat wolken en later op de dag een fikse stort- en onweersbui. Maar nee, het is wel degelijk oktober en Blaudzun kon eindelijk ook in Kortrijk hun laatste plaat Lonely City Exit Wounds voorstellen. Album nummer acht is dat ondertussen, wat de Nederlanders de mogelijkheid geeft om ook een staaltje van ouder kunnen tentoon te spreiden.
En dat ze er zin in hadden, was al meteen duidelijk: frontman Johannes Sigmond stond al na amper twee minuten op de rand van het podium, druk gesticulerend. Hij wou het publiek meesleuren in zijn muzikale trip, maar aanvankelijk lukte dat niet zo goed, wat hem de commentaar ontlokte dat wij Belgen niet zo verlegen mogen zijn.
Maar de kracht van ‘ons Belgen’ is dat we, eens we overtuigd zijn, ons ook volledig geven. Tegen het eind van het optreden was de zaal dan ook veranderd in een stampende en roepende (kleine) massa die er geen genoeg kon van krijgen.
In het anderhalf uur daartussen kregen we dus alweer een uitgebreide kans tot feesten en reflecteren. Feesten met de stemvastheid van Johannes Sigmond, vooral in “February Flare”, een ouder nummer uit Seadrift Soundmachine, dat nadeloos overging in “Dontfuckitup” uit Lonely City Exit Wounds. Je kon een speld horen vallen.
En wat te denken van bassist Danny Van Tiggele, die alweer rondstuiterde als een oververhitte puber, maar oh zo trefzeker stond te spelen, genietend van elke (inter)actie. Die basriff in “June” ging door merg en been – perfect synchroon met de rest van groep. Samen maakten ze er een zwoel feestje van, met als kers op de taart alweer die stem van Sigmond. Met een schijnbaar gemak produceerde hij de meeste hallucinante klanken.
En dan is er ‘kleine’ broer Jakob Sigmond. Trouw aan de zijde van zijn broer, de stille kracht die af en toe zo verscheurend uithaalt, zoals in “End Times Kissing In The Daytimer” en “NY Rio Berlin”. Met enkele noten of een akkoord bepaalde hij de hele klankkleur van die nummers – zonder al te veel poespas, maar oh zo doeltreffend.
Maar we moesten en zouden feesten, en dus werd het blik hits open getrokken. “Elephants” trok de wagen op gang, met een uitzinnig “Who Took The Wheel” er achteraan.
Eindigen moesten ze natuurlijk met “Promises Of No Man’s Land”, maar niet voordat we nog een uitgeklede versie van “Solar” voor de voeten geworpen kregen: soms is een lapsteel, een accordeon en een zangstem alles wat een mens nodig heeft om weer verder te kunnen in het leven.
Blaudzun, dat is nog steeds ijzersterke songs met een muzikale omkadering om u tegen te zeggen. En dat mag u gerust van de daken schreeuwen.
